Vòòr de tweede wereldoorlog had België (opnieuw) geen marine meer. Besparingen, je weet wel... In 1939 wordt er in aller heil een marine opgericht door enkele visserschepen aan te passen, maar veel heeft dit niet te betekenen.

Militairen en vissers die in Groot Brittanië zijn geraakt na de overtocht eind mei 1940 konden ingelijfd worden in de belgische sectie van de Royal Navy. Er waren verschillende militaire basissen in Engeland waar de soldaten opgeleid konden worden. Na hun opleiding werden de mannen aan boord van verschillende engelse schepen geplaatst, maar België kreeg ook twee korvetten in leen, de HMS Buttercup (K193) en de HMS Godetia (K226). Korvetten zijn kleine en snelle fregatten die hoofdzakelijk gebruikt werden voor de beveiliging van goederenconvooien over het Atlantisch Oceaan (meer daarover op de pagina over de belgische sectie van de Royal navy, zie link hierboven).

De naam Godetia zal ook gebruikt worden voor een belgisch bevorradingschip (te water gelaten in 1965 en in 2015 verschroot in Gent).

Foto rechts: HMS Godetia

Naar het einde van de oorlog kregen de belgen een aantal mijnenbestrijdingsvaartuigen, de MMS (Motor MineSweeper). Ze worden ingezet om de mijnen in de Westerschelde te neutraliseren. Op 28 november 1944 vaart een MMS als eerste de haven van Antwerpen binnen, gevolgd door de geallieerde vloot.

En zo is het allemaal is begonnen: de contactmijnen (foto hierboven). Dit waren eenvoudige explosieven die veel schade konden aanrichten. Tegenwoordig worden dergelijke mijnen nauwelijks nog gebruikt, maar heeft men zeemijnen die reageren op de storing van het aards magnetisme als een schip passert. De mijnen kunnen zelfs bepalen of het een interessant doelwit is of niet en onbelangrijke schepen laten passeren.

De mijnenjacht is een belgische specialiteit geworden, er is een school in Oostende (Eguermin - école de la guerre des mines) en Brugge (CC-Mar - competentiecentrum van de Marine).

Mijnen worden nog steeds gebruikt, want het is een zeer goedkoop wapen die veel schade kan aanrichten. Met enkele mijnen kan je de toegang tot een haven gedurende weken blokkeren. Het "rendement" van een zeemijn kan zeer hoog zijn: Een zeemijn die in een olievat geplaatst wordt (kostprijs minder dan 10.000€) kan een schip doen zinken (waarde van het schip: minstens een paar miljoen euro...)

Foto rechts: Motor MineSweeper

De MMS waren eenvoudige houten schepen zonder sonar of radar die tijdens de tweede wereldoorlog gebouwd werden. De mijnenvegers waren uitgerust met een enorme spoel waardoor er een sterke stroom gestuurd kon worden om de magnetische mijnen te doen ontploffen. De spoel werd op afstand gesleept zodat het schip geen schade opliep als de mijn ontplofte. De MMS waren houten schepen om het magnetisch veld van de aarde zo min mogelijk te verstoren. Deze eerste mijnen waren gelukkig niet echt gevoelig en konden enkel grote metalen schepen detecteren.

Men is ook zogenaamde "sounders" gaan gebruiken, dit is een vat waarin een motor een bol aandrijft. De bol slaat tegen de wanden van het vat en produceert een hels lawaai, genoeg om accoustische mijnen te doen ontploffen. De MMS zullen gebruikt worden tot in de jaren 1950.

Foto rechts: MMS118 vaart de haven van Oostende binnen

Na de oorlog krijgt België verschillende amerikaanse mijnenvegers, dat zijn de MSO (Mine Sweeper Ocean), de MSC (Mine Sweeper Coastal) en de MSI (Mine Sweeper Inshore). Deze laatste schepen werden na de oorlog in België gebouwd.

Deze houten schepen werden op hun beurt vervangen door polyester schepen vanaf de jaren 1980, dat zijn de CMT's of Chasseurs de Mines Tripartite.

En zo heeft de Belgische Staat opnieuw een marine... Wat waren de matrozenpakken toch mooier dan de pyjama's dat ze nu dragen.

Er is meer informatie over de Belgische Sectie van de Royal Navy in het Marine Museum in Oostende. Het is een privé initiatief in de Marine Club naast de caserne Bootsman Jonsen.