Historisch

De voorloper van 3D-beelden... Het oud systeem gebaseerd op anaglyphen

Alle systemen voor ruimtezicht zijn gebaseerd op de binoculaire dispariteit, het effekt waarbij onze hersenen het beeld van de linker- en rechteroog combineren tot een totaalbeeld met ruimtezicht. Om een relief-effekt te bekomen moeten beide ogen een verschillend beeld ontvangen.

Een gelijkaardig filtersysteem gebruikt een kamfilter (dichroïde filter) in plaats van een kleurfilter of een polarisatiefilter. Een kamfilter laat bepaalde kleurbanden door, en beide filters zijn zodanig berekend dat beide ogen ongeveer dezelfde kleuren zien: het ene filter laat bijvoorbeeld rood, geel en blauw door, het andere orange, groen en paars. Dit systeem heeft niet de nadelen van de andere systemen. Het enige wat nodig is, is een LCD paneel met aangepaste kleurfilters (dus 6 kleuren in plaats van 3).

Afwisselend wordt er een beeld voor het ene oog, en dan voor het andere oog uitgezonden. Het stereo-brilletje ontvangt een controlesignaal van de televisie en stuurt de glazen. Bestaande televisietoestellen kunnen niet aangepast worden om 3D beelden weer te geven. De refresh-rate ligt veel hoger (de snelheid waarmee geschakeld moet worden tussen linker en rechter signaal) en wordt enkel ondersteund door de laatste generatie beeldpanelen (OLED en LED).

Dit systeem heeft direct een aantal nadelen: het brilletje is nog steeds nodig. Omdat het brilletje 50% van het licht tegen houdt ziet alles er donkerder uit (dus: het televisietoestel zal een helderder beeld moeten leveren, en dubbel zoveel moeten verbruiken). En wat meer is: om de glazen afwisselend helder en donker te maken is er stroom nodig! Dergelijke actieve brilletjes hebben een batterij nodig en zijn onhandig in het gebruik. Hoewel het systeem op dit ogenblik het meest gevorderd is, is het systeem verre van optimaal.

De parallax barrier bestaat uit een rooster die ervoor zorgt dat ieder oog een apart signaal krijgt. Het effekt is maximaal op één welbepaalde plaats en hier ook gaat 50% van de beeldhelderheid verloren. Ook verlies je 50% van de schermresolutie, aangezien ieder oog een apart beeld nodig heeft. Het wordt reeds toegepast in bepaalde luxe-wagens, waarbij de conducteur een navigatie-map te zien krijgt en de passagier een film kan bekijken.

Bij lenticulaire lenzen wordt een geribbeld oppervlakte geplaatst voor de bron. Hier ook ontvangt ieder oog het beeld van een bepaalde reeks pixels. Bij dit systeem zijn er meerdere kijkposities mogelijk.

Alle systemen hebben als nadeel dat ze afhankelijk zijn van de kijkpositie (liggend naar de televisie kijken is niet mogelijk, ongeacht het systeem). Ook de afstand tot het scherm ligt vast. Het aantal geschikte kijkposities is beperkt en mensen kunnen misselijk worden door het effekt. Sinds halverwege vorig jaar zoekt men tevergeefs naar een valabel systeem. Begin 2010 hebben de producenten (filmmakers, makers van weergaveapparaten) nog geen standaard vastgelegd.

De vraag is nu of een 3D systeem wel echt nut heeft. Iedere televisiefabrikant zegt bezig te zijn met de ontwikkeling van 3D-televisie, maar als het eenmaal op de markt is, zal het wel aanslaan, éénmaal de hype voorbij en men geconfronteerd wordt met de mindere kanten van het systeem? Daarbij komt nog dat de netwerk-beheerders die zwaar geïnvesteerd hebben in HDTV niet geneigd zullen zijn opnieuw geld op tafel te leggen voor 3DTV.