| Soms kom je teksten tegen waar je je afvraagt wat de bedoeling is. Waar blijft de "call to action"? Dit is duidelijk een voorbeeld hoe een webtekst er niet mag uitzien! |
Tekst
|
Veel mensen schreven of zegden al dat zij belangstelling hebben voor een dvd. Bijvoorbeeld met de film 'Het huis in de duinen', omdat cineast Jean Mil en de vele medewerkers, personeelsleden, jongens en meisjes daarmee het zo vitale en memorabele van het leven in het Zeepreventorium oproepen. De mensen die deze film in de jaren zestig maakten, lieten hun sporen na in het tekst- en beeldarchief. U krijgt dat nu al te zien in deze webstek. Toch is het heel begrijpelijk dat vele mensen die film willen bezitten als een kostbaar juweeltje uit een tijd dat het ZPM veel voor hen heeft betekend. Ook veel jongere ex-patiënten voelen zich aangesproken door deze oude beelden. In feite is dat ook heel begrijpelijk. Kennen zij immers ook niet de vele scènes die zich afspeelden in de gebouwen en in de gezonde buitenlucht? Een film als die van Jean Mil is meer dan een populair-wetenschappelijk kijkstuk. Het is een relict uit een tijd dat velen de schouders konden en wilden zetten onder zo een gedurfd project als een eigen filmproductie. Nu lijkt dat makkelijk, maar dat is slechts schijn of een persoonlijke indruk. Er was niet enkel het verschil in kostprijs, opname-omstandigheden en productiemiddelen... Ook de voorbereiding was een heel proces, een gemeenschappelijke uitdaging. Iets om samen aan te werken. Die film is een belangrijk tijddocument met veel facetten en betekenissen. Wie nog wil zien en meebeleven hoe het daar vroeger was, schat 'Het huis in de duinen' naar waarde. Net als de cineast en de vele overige medewerkers en 'figuranten', beseft hij of zij dat wat de film uniek maakt, nu juist zo bijzonder is. Iedereen beleeft dat op zijn eigen manier. Maar naast de eerste film waarin het Zeepreventorium opduikt, is 'Het huis in de duinen' inderdaad een film (gebleven) om verder te koesteren, te restaureren, te gebruiken en te delen met al wie er koud of warm door wordt.
De eerste film met tbc-patiënten maakte de bekende Oostendse cineast Henri Storck in opdracht van de vereniging die voorlichting en preventiebeleid ontwikkelde tegen de 'tering' (de vroegere volksnaam voor de gevreesde tuberculose). Dat kan daar niet met 'Het huis in de duinen'. Nergens. Toch is hij dat waard en heeft u daar zoals vele tijd- en lotgenoten interesse voor. Cineast Jean Mil is daar blij mee. Vanuit een werkgroep 'Erfgoed(h)ouders' van het Zeepreventorium kunt u uw belangstelling voor deze film bevestigen. Wilt u hier reageren of met een mail? Graag willen we immers vooraf vernemen hoeveel mensen een dvd-kopie zouden wensen te kopen tegen een voordelige prijs. Het gaat hier niet om een commercieel voorstel of initiatief. Maar koken kost geld en een film digitaliseren en reproduceren op dvd, gebeurt niet gratis. Als we enkele tientallen reacties en bevestigingen kennen, kunnen we u verder informeren over de praktische kant van de zaak en wat een kopie moet kosten.
Deze film is ongeveer 40 minuten lang en voilgens Jean Mil heeft Willem Vermandere er zelfs nog aan meegewerkt. We hopen hem ook te gebruiken in het bestek van projecten met de werkgroep Erfgoed(h)ouders. Wilt u betrokken worden of blijven bij dit nieuw initiatief dat nu op gang komt? Schrijf u dan in op deze webstek. Als we via mail naar Marc uw contactgegevens krijgen, houden we u op de hoogte. De film maakt veel los bij jong en oud. Ook bij u? We zijn benieuwd.
Jean-Pierre Dubois |
Publicités - Reklame