Solid State Disks verslijten ten gevolge van de schrijfopdrachten: het is dus de bedoeling deze schrijfopdrachten tot een minimum te beperken: daarom is defragmentatie zeker niet goed voor een SSD, want de gegevens worden opnieuw geschreven in aangrenzende blokken. Voor een klassieke harde schijf betekent dit een snelheidswinst, niet voor een SSD.

De gegevens worden op de SSD per pagina van 4k geschreven, maar herschrijven is niet mogelijk en het volledig blok moet eerst gewist worden. Het vrijmaken van blokken om ze te kunnen wissen zorgt voor de gevreesde “write amplification” Overigens worden de pagina's van de ene naar de andere blok verplaatst (het heeft geen zin ze binnen één blok te verplaatsen)

Als er geen vrije pagina's meer over zijn, dan moeten ongeldige pagina's gewist worden. Het wissen kan niet per pagina gebeuren, maar moet per blok gebeuren (een blok kan duizenden pagina's bevatten). Als er nog geldige pagina's in de te wissen blok zitten, dan moeten ze eerst naar een andere blok gecopieerd worden (of tijdelijk in een buffer bewaard worden totdat de complete blok gewist is en de pagina's herschreven kunnen worden).

Zo kan het gebeuren dat het schrijven van één enkele blok door de computer talrijke schrijfopdrachten veroorzaakt in de SSD:

• Opslaan van de data in een pagina

• Eventueel schijven van een vertalingstabel als die vol is (de vertalingstabel zet de logische blok om in een pagina-adres)

• Als er geen vrije pagina meer is, wissen van een complete blok, met eerst copie van de nog geldige pagina's naar een buffer

Daarbij moet opgemerkt worden dat SSD schijven die in raid configuratie gebruikt worden het TRIM commando niet kunnen gebruiken. Het TRIM commando is namelijk van toepassing op de volledige array (de volume), niet op de individuele schijven.

Ook het regelmatig wissen van blokken (zodat de schrijfopdrachten sneller kunnen verlopen omdat er al vooraf vrije pagina's gemaakt zijn) zorgt voor een zekere write amplification. De firmware is een compromis tussen snel data kunnen schrijven (veel beschikbare vrije pagina's) en de beperking van de write amplification (enkel blokken wissen als ze enkel ongeldige data bevatten of als er geen vrije pagina's meer zijn).

De wear levelling is het verplaatsen van data die nooit gewijzigd wordt zodat alle delen van de schijf evenveel geschreven worden (en dus gelijktijdig verslijten). De wear levelling zorgt ook voor een write amplification en hier ook moet de firmware een compromis vinden.

Een voorbeeld van write amplification wordt door de tabel van SMART parameters van de SSD schijf in mijn server.
Door het operating system werden er 627GB aan data naar de schijf geschreven (bestanden, aanpassingen van het directory en de master file table) op datum van 25 februari 2016.
Op niveau van de geheugenmodules komt dit overeen met 8491GB aan geschreven data, dus een write amplification van 13.5, wat redelijk hoog is. Gelukkig dat ik een SSD schijf van Intel gebruik, en die zijn gekend door hun zeer hoge betrouwbaarheid, zelfs als de schijven in continu-toepassingen gebruikt worden.

Bepaalde SSD fabrikanten proberen de write amplification te beperken door de data te comprimeren voor opslag, of enkel dat deel weg te schrijven dat effektief gewijzigd werd (bij het wijzigen en opslaan van een document wordt soms maar een deel van het bestand gewijzigd).