De SSD gebruiken dezelfde connectoren als klassieke harde schijven en zijn leverbaar in PATA en SATA uitvoering. De consumer-SSD zitten in een 2.5-inch behuizing, terwijl de server-uitvoeringen (“Entreprise SSD”) uitgevoerd zijn in 3.5-inch maat.

• Het OS wist bestanden door dit enkel aan te geven in de directory. De SSD denkt dat het bestand nog steeds bestaat en zal de vrijgekomen ruimte niet claimen, in tegendeel! Deze phantom-bestanden nemen plaats in, bemoeilijken het zoeken naar wisbare blokken en worden nodeloos herschreven na het wissen van een blok.

• Het OS gebruikt een eigen clustersize, dat vaak niet overeenkomt met de fysische pagina-afmeting. Bij het schrijven van één cluster moeten er twee pagina's gebruikt moeten worden, of omgekeerd: een cluster is maar de helft van een pagina. Een cluster is een aantal sectoren die samen geschreven en gelezen worden omdat het OS liever niet werkt met kleine sectoren van 512 bytes. De huidige SSD werken met pagina's van 4k. De clustersize kan je enkel aanpassen met bijvoorbeeld Partition Magic.

• Het OS schrijft een bestand dat gewijzigd is volledig opnieuw, in plaats van enkel de wijzigingen aan te geven. Voor iedere schrijfopdracht moeten er pagina's gebruikt worden.

Een ander probleem gekoppeld aan de clustersize rn bloksize: vaak is de bloksize (de afmeting van een fysische blok op de schijf) gelijk aan de clustersize (de logische blokgrootte van het operating system). Dit is echter niet voldoende, want de schijf telt zijn blokken vanaf het begin van de schijf, terwijl een operating system zijn clusters telt vanaf het begin van de partitie. Enkel als de partitie uitgelijnd is speelt het voordeel van de SSD ten volle.

Garbage collection

Write buffer

Data-compressie en conditioneel vervangen

Als een bestand wordt geschreven kan het in feite een wijziging van een bestand betreffen (rewrite). Bij een rewrite is soms slechts een deel van het bestand effektief veranderd (bijvoorbeeld kleine wijzigingen aanbrengen aan brieven). Het operating system zal echter het volledig bestand herschrijven (bij een klassieke harde schijf kan dit geen kwaad). “Herschrijven” is echter niet mogelijk bij SSD's. Bij bepaalde SSD eenheden wordt gecontroleerd of de te schrijven blok niet reeds bestaat op de schijf. Als dat het geval is, dan wordt er geen tweede (identieke) blok geschreven, maar wordt er gewoon verwezen naar het eerste blok.

Beide filesystemen werken niet met directories die de informatie over de bestanden bevatten. Deze informatie is opgeslagen op de SSD in de vorm van een journaal (journaling file system). Na iedere transactie wordt een stukje in het journaal geschreven. Het journaal zit her en der over de SSD verspreid (het wordt geschreven nadat een bestand geschreven wordt) en vormt een linked list. Voor een harde schijf is dat een verkeerde manier van doen (een bestand lezen dat uit vele fragmenten bestaat is zeer traag wegens de vele kopbewegingen), maar voor een SSD maakt random access niets uit.

De directories zelf worden enkel in RAM (werkgeheugen van de PC) bewaard en gaan verloren als de computer uitgeschakeld wordt. Bij de opstart wordt het journaal ingelezen en de directories worden opnieuw in RAM gecreerd. Dit duurt een paar seconden, maar nadien is de access supersnel, want alle informatie over de bestanden zit in het geheugen.

Windows zeven en de Linux kernel (vanaf versie 2.6) omdersteunen de TRIM opdracht. Er bestaan echter utilities (vaak van de leverancier van de SSD) die op regelmatige basis de inhoud van de schijf analyseren (partities, directories en FAT) en automatisch TRIM opdrachten uitsturen om de niet-gebruikte blokken vrij te geven.

1. De schijf is nieuw en volledig leeg.
2. Er wordt een bestand geschreven, een deel van de schijf wordt gebruikt.
3. Een stuk van het bestand wordt gewist. Het operating systeem weet dat het laatste stuk van het bestand geen geldige informatie meer bevat, maar de schijfcontroller weet dat niet.
4. Met een TRIM commando wordt het stuk dat niet meer gebruikt wordt vrijgegeven.