Ook SSD schijven verslijten: het aantal schrijfcycli is namelijk beperkt. De controller kan bijhouden hoe vaak de cellen geschreven werden: dit is een goede graadmeter voor de betrouwbaarheid van de schijf. De schijf heeft een aantal reserve-cellen, want reeds bij de fabrikage zijn een aantal cellen defekt. Het aantal defekte cellen zal altijd groter worden en vormt ook een betrouwbaarheidsindex. |
-
Nu is het wel zo dat de betrouwbaarheid van een SSD vele malen hoger ligt dan die van een harde schijf (vooral bij mobiel gebruik in een laptop). Een SSD heeft geen bewegende delen, geen magnetische plateau's die aan 5400 of 7200 toeren per minuut draaien. Op de SSD wordt intern bijgehouden hoe vaak een cel geschreven wordt, en door middel van wear levelling algeritmes wordt ervoor gezorgd dat de schrijfbelasting verdeeld wordt over alle cellen. Dit is bijvoorbeeld het geval voor filesystems die op de FAT-onderverdeling gebaseerd zijn: bij nagenoeg alle schrijfopdrachten wordt de FAT aangepast, en op een harde schijf heeft die een vaste plaats. De controller van de SSD zorgt ervoor dat de data op eenvolgende plaatsen geschreven wordt (ongeacht de lokatie die door de computer aangevraagd wordt). In de SSD is er een vertalingstabel die de blokpositie (aangevraagd door de computer) vertaald in een effectieve celpositie. De SMART parameters werden opgesteld voor de komst van de Solid State Disk. Een groot aantal parameters heeft dus geen zin meer, zoals de spin up time.
Voor de overige parameters is het ieder voor zich, met weinig gedocumentarieerde paramaters.
De fabrikant is vrij in het kiezen van de flags: bij één fabrikant kan een parameter kritisch zijn, bij een andere niet. De PW parameters (en in mindere mate de ER parameters) geven de betrouwbaarheid in de toekomst weer van de schijf en zijn dus zeer belangrijk. We zijn 6 jaar later sinds deze tekst geschreven werd, en ondertussen is er veel veranderd. De capaciteit is gegaan van 64GB naar 1TB of meer en de moderne SSD schijven die volgens het NVMe (non volatile memory express) werken hebben geen SMART mogelijkheid meer. SMART was voorzien voor de schijven met de ATA en de latere SATA aansluiting. We zijn nu 30 jaar later na het onstaan van de SSD technologie, de mechanische schijven hebben plaats moeten ruimen voor de solid state disks. Het smart-protocol is nooit echt doorgebroken voor SSD's, en dat is ook de fout van de fabrikanten. Bepaalde bedrijven zoals Intel geven de smart parameters correct door, maar bij andere bedrijven blijft de status permanent op 100 staan, zelfs als de schijf duidelijke gebreken vertoont. De smart status wordt dus niet bijgewerkt als de schijf defekt dreigt te gaan, ik heb al meermalen schijven gezien die bijna niet meer te lezen zijn, maar waarvan de smart status OK is. Het is waarschijnlijk daarom dat het smart protocol niet overgenomen is in de laatste generatie geheugenmodules. De enige oplossing is op regelmatige tijdstippen de snelheid van de schijf te meten (hoewel dit ook geen absolute zekerheid geeft). Als de geheugenmodule meer tijd nodig heeft om bepaalde "sectoren" te lezen, dan is dit een teken dat de schijf aan vervanging toe is. Als de schijf defekt gaat, wordt eerst het schrijven onmogelijk, maar ook het lezen wordt trager omdat de blokken meerdere moeten gelezen worden en de foutcorrectie moet ingrijpen. Om fouten te detecteren moeten er voldoende blokken gelezen worden (1000 is een goed getal). Rechts: schijf die een normale snelheid van 540MB/s had heeft nu een gemiddelde snelheid van 200MB, met plaatsen waarbij de snelheid onder de 50MB/s ligt. Deze schijf is duidelijk aan vervanging toe, alhoewel de smart status aangeeft dat er niets aan de hand is. |
Publicités - Reklame