De Groene 62 begint niet meer aan het treinstation van Oostende, dit deel is volgebouwd door industriegebouwen. De weg begint Zandvoordestraat, naast de opslagplaatsen van Daikin. Een eerste wandeling gaat van Oostende tot aan het kanaal Plassendale-Nieuwpoort, ongeveer 4.5km. Iedeaal voor een wandeling te voet.

Oorspronkelijk was het een private spoorverbinding die in de week gebruikt werd door de arbeiders uit de kuststreek die in de industrie in de buurt van Roeselare gingen werken. In het weed end kwamen de parijse toeristen naar de Koningin der Badsteden (toen). Er was een directe lijn tussen Parijs en Armentières. Frankrijk zat nog in het steentijdperk en er was geen terisme in Frankrijk. Le Touquet heette toen nog niet Paris Plage.

Oostende had toen twee stations: het hoofdstation gelegen op de plaats van de Delhaize aan het Mercatordok en het station aan de zee (de huidige terminus). Het zeestation diende vooral voor de goederen. De twee stations waren gescheiden door een afwateringskannal van de Polders die in de dokken voor het station uitmondde. Het afwateringskanaal loopt nu ondergronds.

In 1867 werd er een enkelspoor aangelegd, die in 1897 ontdubbeld werd. De spoortrein maakte 4 ritten per dag. In 1940 halen de duitsers één spoor weg, die nooit meer teruggeplaatst zal worden. De laatste personentrein reed op 1963 en de laatste goederentrein op 1967. Vanaf dan wordt de spoorweg niet meer gebruikt. De rails worden verwijders in de periode 1984 - 1985. De weg werd toen nog veel gebruikt door de plaatselijke bevolking omdat het een rechte baan was die de verbinding maakte met verschillede doprskernen. Op de meeste plaatsen merkt men nog dat er ruimte voorzien was voor een dubbelspoor, maar de verharde weg is maar ongeveer 2 meter breed.

De route wordt langzamerhand gerestaureerd, maar dit kan niet over de volledige lengte: er is al volop gebouwd op de weg. Vlaanderen kent eigenlijk zeer weinig spoorwegen die omgebouwd zijn geweest tot fietspaden: in Wallonië zijn er tientallen "Ravel" (réseau autonome de voies lentes), oude spoorwegen die omgevoerd werden tot brede autonome fietspaden. Deze verbindingen worden zowel door d etoeristen als door de pendelaars gebruikt.

Een aantal foto's zijn in 2002 genomen. In die tijd was er nog geen sprake van stadsrandbos, zodat men toen een vrij zicht had op Oostende: zijn twee watertorens, Europacentrum, maar ook zijn apenplaneet, de Nieuwe Stad.

We steken eerst de autosnelweg naar Oostende over, dan zijn er nog een paar bruggen. De spoorlijn loopt hier over een verhoogde berm om veilig te zijn bij overstromingen: de polders liggen immers een paar meters onder het hoogwaterniveau.

Na de stadsrandbos van Oostende komen we in de polders, en in het bijzonder in het krekengebied met een uitzonderlijk flora en fauna. Het overtollig regenwater uit d epolders wordt hier verzameld en naar zee gebracht in Oostende.

Het krekengebied tussen Oostende en Snaaskerke heeft een natuurlijke oorsprong: Oostende was vroeger een schiereiland, samen met Middelkerke en Westende. Langzaam trad er verzanding op, maar om het dichtslibben van de havel van Oostende te vermijden werden de kreken uitgegraven zodat de dagelijkse stroming ervoor zorgde dat er niet teveel slib afgezet werd.

Later heeft men het effekt willen versterken door de bouw van een spuikom, maar de sterke stroming beschadigde de kaaien. Na een paar pogingen werd de operatie stilgelegd. In de eerste oorlog werden de spui-installaties beschadigd en zijn nooit meer hersteld geweest. De spuikom van Oostende heeft nu een constante waterpeil.

De duitsers hebben in de tweede wereldoorlog een antitankgracht gegraven die promt volliep. Die gracht heeft nooit zijn oorspronkelijke funktie kunnen vervullen, want de landing gebeurde niet in het noorden van Frankrijk.

Het kanaal van Plassendale is hete indpunt van het eerste deel van het traject. Hier zitten we niet meer onder het zeewaterpeil en is de spoorlijn hier niet meer opgehoopt.

Er bestaan niet veel resten meer van de spoorlijn 62, soms een straatnaam of een café langs de spoorlijn. Enkel het station van Moere blijft over, een heel typische constructie uit die tijd. Het gebouw is geclasseerd maar wordt bewoond (er zijn dus geen rondleidingen!).

De spoorlijn doet een omweg via Eernegem: de toenmalige burgemeester heeft extra betaald zodat de spoorlijn door het dorpskern zou passeren. En verder loopt de spoorlijn precies in het midden tussen de kastelen van Wijnendale en Aertrycke: beide kasteelheren leefden op voet van oorlog en de lijn moest niemand bevoordelen. De twee kastelen zijn omgeven door een park en zijn het bezoek zeker waard (ze liggen echter niet aan de spoorlijn).

Op deze plaats zijn de duinen uitgegraven zodat de hoogteverschillen voor de stroomtrein beperkt bleven.

Een deel van de foto's werden in 2002 genomen met een Nikon Coolpix 5700. Dit was een bridge toestel zonder verwisselbare lenzen (mijn volgende toestel zou een Canon 20D worden).

Toen was er een snelle evolutie en ik kocht bijna om het jaar een nieuw toestel om mee te blijven met de technische evolutie van de toestellen. De Nikon had een resolutie van 5 megapixel, wat toen heel veel was. Maar de evolutie was niet te stoppen en de Canon had reeds 8 megapixels.

Maar zou je het verschil kunnen zien tussen de foto's van 2002 en de foto's genomen in 2020 met een smartphone? Beide geven een beelduitsnede van 2:3.