Een kaart van het Zwin met relief en braille-tekens Het Zwin is even breed als de Westerschelde bij laag water “Finis Terrae” in de verte Het afwateringskanaal in Cadzand Nieuwvliet Le Sieur Lippens is hier ook alles aan het volbouwen

Het enige wat te zien is op het strand zijn de strandpaviljoentjes, lage gebouwen waar je iets kan drinken en eten. Deze zijn aanwezig over gans de nederlandse kust (ook in Hoek van Holland, bijvoorbeeld). Ze zijn van elkaar gescheiden door lange stroken zand. Geen stenen golfbrekers (gevaarlijk als ze vochtig zijn), maar ecologische houten paalhoofden.

Bij de eerste fotoreeksen van 10 jaar geleden, bijvoorbeeld de foto's van de streek van Cap Blanc-Nez werden de foto's gewoon online gezet met weinig uitleg. Alle foto's van een dag werden gewoon op de site gezet. Toen was de kick een eigen server, met een harde schijf van nagenoeg onbeperkte capaciteit. Tegenwoordig wordt er informatie over de streek opgezocht. Foto's worden namelijk niet geïndexeerd door google, terwijl de uiteindelijke bedoeling van iedere site is dat er meer bezoekers komen, en dus ook dat er meer mensen op advertenties zouden klikken.

We beginnen onze wandeling in Cadzand, aan het afwateringskanaal dat in 1870 gegraven werd om de vruchtbare poldergronden te draineren. Vroeger ging dit op ecologische wijze: bij laagwater werden de sluizen open gezet en stroomde het overtollig water de zee in, en dan werden de sluizen gesloten. Nu heeft men een pompinstallatie. Er is zelfs een dieselmotor voorzien om te kunnen pompen als de electriciteit uitgevallen is. De ramp van 1953 hebben de nederlanders nooit vergeten.

Het Zwin was vroeger een belangrijke vaarweg naar Brugge en Sluis. Het Zwin liep echter vol met zand en beide havens hadden geen verbinding meer met de zee. Regelmatig moet een geul gegraven worden om het zeewater tot in 't Zwin toe te laten, zodat het speciale biotoop (schorre en slikke) kan blijven bestaan.

Hetzelfde zal met de Westerschelde gebeuren en zal het einde van Antwerpen betekenen (wat Van Peel ook moge beweren): bij laagwater zie je de zandbanken in de Westerschelde, en zonder dure baggerwerken zou al het scheepsverkeer nagenoeg onmogelijk zijn. Het laten aanmeren van een groot zeeschip in de haven van Antwerpen was een politieke stunt (vergeet niet: we zitten in een verkiezingsjaar): uiteindelijk zullen de goederen aan een zeehaven gelost worden, en niet meer in een haven honderd kilometer in het land, dit is gewoon de economische realiteit.

Van aan het Zwin zie je in de verte Monaco-sur-Mer, alias Knokke-le-Zoute, waar de appartementen meer kosten dan in Monaco. Je waant je in een belastingsparadijn, met blinkende voituren die meer dan mijn huis kosten. Hoe duurder de ottomobiel, hoe minder betrouwbaar de knipperlichten blijken te werken (behalve alle vier als den otto midden op de rijweg geparkeerd staat).

“Finis Terrae” (letterlijk: het einde van de wereld), het super-dure appartementsgebouw is goed zichtbaar. Knokke-le-Zoute, waar ieder zandkorrel zijn prijs in goud waard is: bouwgrond is er onbetaalbaar als je niet rijk geboren bent.

Daartegenover is Cadzand een leuke badplaats, maar ik hou mijn hart vast als ik in de verte kranen en stellingen zie, met reklame voor de Compagnie du Zoute (het bedrijfje van de familie Lippens, de Prince-régent van Monaco-sur-Mer). De helft van Knokke is hun eigendom, en de rest ook, want het is openbaar domein.

Es is een klein Zwinmuseumke in de duinen, maar die is al sinds 2010 gesloten, en aan de dode potplanten te zien is er sindsdien niemand meer binnen geweest.

In Cadzand staat de tijd stil. De eerste foto is genomen halverwege de jaren 80 en er is niet veel veranderd. Maar op de achtergrond zie je de eerste bouwkranen...

We stappen verder, richting Nieuwvliet. In tegenstelling met België loopt het strand niet zomaar rechtdoor, maar heb je inhammen. En nu merk je pas hoe smal de Westerschelde is: smaller dan het verzande Zwin, want in Nieuwvliet heb je zicht op beide.