In 1995 wordt de bunker niet meer gebruikt voor militaire doeleinden en wordt het omgebouwd tot museum. Het museum wordt opengesteld voor het publiek in 2009.

Het museum werd gerestaureerd naar de toestand in de jaren 1950 met originele apparatuur. Het is geen klassieke museum geworden met kasten vol met oude rommel, maar de bunker zelf is het museum. Kabels, schakelkasten, bureaus, originele apparaten, generatoren,... Er is natuurlijk ook een gedeelte met informatiepanelen en een kleine hoeveelheid extern materiaal (bijvoorbeeld legeruniformen en een paar artilleriestukken die op 2km afstand een pantser van 300mm kunnen doorboren), maar dit is echt tot het minimum beperkt en het stoort niet de beleving dat je in een echte commandobunker uit de koude oorlog zit.

Voor mij moet een museum meer zijn dan een gebouw met historische spullen in glazen kasten. Het gebouw zelf speelt een belangrijke rol in de beleving, en hier is dit zeker het geval. Men heeft echt het gevoel dat er een groep soldaten uit één van de zalen zou komen. Het is alsof de militairen de bunker op 31 december 1959 verlaten hebben, en nu op ieder moment kunnen terugkeren.

Er zijn meerdere musea die als onderwerp de tweede wereldoorlog hebben (vooral in het Noorden van Frankrijk). Dit zijn ook musea die in oorspronkelijke bunkers of “Sonderbauten” gelegen zijn. Musea die over de koude oorlog handelen (en die in de originele bunkers gelegen zijn) zijn uiterst zeldzaam.

Voor de tweede wereldoorlog werd er met kolen verwarmd en op petroleum gekookt (mijn ouders hadden tot in de jaren '70 een petroleumkacheltje om te koken —men weet maar nooit: zij hebben de oorlog meegemaakt). De bevolking heeft de oorlog redelijk goed doorstaan omdat ze konden overleven zonder electriciteit.

Om Europa te vernietigen volstaat het de electriciteitscentrales te bombarderen. Geen verwarming meer (zelf de gasverwarming heeft tegenwoordig een electrische aansluiting nodig), geen winkels (de kassa's werken op electriciteit en de oude mechanische kassa's zijn allemaal verdwenen). Geen handel meer, want de sluizen kunnen niet meer bediend worden, de treinen rijden niet meer. Geen politie, het eten in de diepvries wordt slecht, geen telefoon en geen gsm. Na een week is er ook geen benzine meer, want de raffinaderijen werken allemaal op electriciteit en er zijn geen noodaggregaten voorzien. In de winkels liggen er 199 soorten waspoeders, maar bij een oorlog zal er geen electriciteit meer zijn om de wasmachine aan te drijven. Het is eigenlijk ongelofelijk, maar ook in een pepermolen zit er nu een motortje!

We worden voorbijgestoken door Afrika, want wij zijn veel te afhankelijk van de moderne hulpmiddelen. In Afrika kan men koken zonder gas, wassen zonder stroom en eten halen zonder naar een winkel te moeten gaan. Kleren worden hersteld, de velden worden geploegd en de mensen hebben dieren die voor vlees en melk zorgen.

Vergeet niet het boekje te kopen in het kantoor. Het is nuttig het boekje reeds voordien te lezen, zodat je een idee hebt van wat je te wachten staat. Het boekje geeft de funktie van de verschillende lokalen weer (op de deuren staat er enkel een kode). Je krijgt duidelijke uitleg over de werking van de commandobunker. Waarom waren er antennemasten voor de radio-ontvangst in de buurt, maar geen zendmasten? Hoe worden de geheime documenten vervoerd? Waarvoor dienen die rode gordijnen die je in sommige zalen ziet? ...

Het museum wordt door de militairen onderhouden. Er zijn altijd soldaten aanwezig in het wachthuisje. Het Koninklijk Museum van het Leger en de Krijgsgeschiedenis heeft echt goed werk geleverd. De Crem mag fier op zijn soldaten zijn!

Na het bezoek kan je zeker een boezoek van de streek doen. De Kemmelberg is een klassieker bij de wielertoeristen en ook de rallye van Ieper komt er langs.