Deze pagina is een vervolg op de eerste pagina over het radarmuseum in Douvres-la-Délivrande. Mocht je op deze pagina terechtgekomen zijn, dat is het aangeraden het bezoek te beginnen op de eerste pagina.
Het was een beetje de wereld op zijn kop vòòr de tweede wereldoorlog. De wetenschappers toonden aan de militairen wat er allemaal mogelijk was met betrekking tot het detecteren van schepen en vliegtuigen op afstand. De meeste franse militairen waren nauwelijks geïnteresseerd. Het is slechts tijdens de oorlog dat er een verschuiving ontstond: de militairen schreven een lastenboek en de wetenschappers moesten zich daarop baseren bij de ontwikkeling van de toestellen.
Ook Duitsland werd geconfronteerd met een gelijkaardig fenomeen: aan het begin van de oorlog waren ze ver vooruit, maar een order van Hitler zelf verbood onderzoek te doen als het niet snel tot resultaat kon komen. De duitsers hadden voor de oorlog al gewerkt met de magnetron, maar het onderzoek werd stopgezet.
Het museum bevat miniaturen van de gebruikte radars tijdens de tweede wereldoorloh: de Freya gebruikt een frekwentie van 250MHz (golflengte 1.2m) met een piekvermogen van 20kW. De herhalingsfrekwentie bedraagt 500Hz en het bereik is ongeveer 120km.
De gebruikte frekwentie is belangrijk, want hoe hoger de frekwentie, hoe kleiner de golflengte, zodat men kleinere antennes kan gebruiken om eenzelfde nauwkeurigheid te bereiken, of men kan dezelfde antennes blijven gebruiken en een hogere nauwkeurigheid halen. Indien de frekwentie voldoende hoog is kan men zelfs overgaan op een paraboolantenne die een meer geconcentreerde staal kan produceren (met minder verliezen door de afstand en dus een groter bereik met eenzelfde vermogen).
De radar zend korte pulsen uit en meet de echo. De herhalingsfrekwentie bepaalt mede het maximaal bereik van de radar: bij een te hoge herhalingsfrekwentie wordt het echo onderdrukt door de volgende puls.
De Freya radar had reeds een omschakeling van de ontvangstantennes zodat de operator de azimuth kon bepalen met een nauwkeurigheid van 0.1°, maar dit werd in de praktijk niet gebruikt omdat de antenne zich niet automatisch kon richten naar het doel.
De Wûrzburg (op deze pagina zie je enkele foto's van de radar in Raversijde) kon automatisch een doel volgen. De radar gebruikte een frekwentie van 560MHz (60cm) met een vermogen van 8kW. De herhalingsfrekwentie bedroeg 1875Hz en het bereik was maximum 70km.
Dit radartype werd verder ontwikkeld gedurende de oorlog, men had eerst een verplaatsbare radar met een paraboolantenne van 3 meter doormeter, maar de nauwkeurigheid was te laag om als volgradar te kunnen dienen. Men heeft verschillende verbeteringen aangebracht.
Na de raid op Bruneval waar men delen van een Würzburg radar naar Engelang gebracht heeft wisten de geallieerden dat de radarfrekwentie vast lag, waardoor de radar gemakkelijk gestoord kon worden. De geallieerden gebruikten dan aluminiumstroken om het beeld van de radar te verstoren (window), maar de duitsers hebben dan een systeem ontwikkeld om de vaste echo's weg te werken en enkel de bewegende echo's naar de radarschermen door te laten. De aluminiumstroken bleven un de lucht hangen op dezelfde plaats terwijl de vliegtuigen snel bewogen, waardoor er een larsen effect kon optreden (verschuiving van de frekwentie).
De parabolen werden gretig gebruikt na de tweede wereldoorlog: ze waren ideaal in de radio-astronomie. De parabolen die men nu nog vind werden na de oorlog gebruikt voor wetenschappelijk werk.
De derde radar die in de Kammhuber lijn gebruikt werd was de Wasserman die dezelfde electronica als de Freya gebruikte, maar op een lagere frekwentie en met een hoger vermogen: 120 à 150MHz en een vermogen van 100kW piek. Het bereik was 300km. Men bereikte een hoger piekvermogen door de grotere antenne, waardoor de straling beter geconcentreerd kon worden. Wegens hun groter bereik waren er minder Wasserman radars nodig.
Alle radars konden uitgerust worden met een IFF (identification friend or foe).
Het amerikaans equivalent van de Freya was de SCR 268 (Signal Corps Radio). De gebruikte fekwentie was hier 205MHz, het bereik ongeveer 35km, het piekvermogen bedroeg 50kW. Het bereik van de radar werd beperkt door de hoge herhalingsfrekwentie van 4094Hz, niet door het vermogen van de radar. Het echo van een veraf gelegen doelwit werd onderdrukt door de volgende puls die de radar uitzond.
De radar heeft de aanval op Pearl Harbor op voorhand gedetecteerd, maar de officieren hielden geen rekening met de waarschuwing. De radar werd toen aangezien als een soort speelgoed dat niet veel kon betekenen.
De radar werd vervangen door de SCR-584 die een magnetron gebruikte zodat een frekwentie van 3GHz mogelijk was (golflengte van 10cm). Men kon zo een grote nauwkeurigheid bereiken met een relatief kleine antenne.
Een indicator van de Würzburg radar bestaande uit drie oscilloscopen (de oscilloscoop links ontbreekt). De indicator links (in feite in het midden bij een complete aanduider) is een J scope. De aanduider rechts geeft de azimuth van de target aan terwijl de derde aanduider de elevatie aangeft.
De radarbasissen in de regio. Er waren radarstation van de luchtmacht om de jagers naar de bommenwerpers te sturen. De radars van de zeemacht waren dichter bij de kust gelegen en werden gebruikt om het verkeer op zee te controleren.
Een (kleine) belgische officier controleert de tobroek van een bunker. Op het achterplan de Würzburg van het museum. Het derde type bunker, waar de stroomgenerator geplaatst werd kan niet bezocht worden.
Op het einde van het terrein een trailer die waarschijnlijk een tweede SCR-584 bevat. Als de radar niet in werking was kon de antenne naar binnen gehaald worden.
Het binnenste van de trailer die aan de ingang van het museum staat. Het geheel lijkt op de amerikaanse radar, maar de installatie werd reeds gewijzigd om een canon te besturen. Het verschil is te zien aan het bedieningspaneel die volledig verschillend is van de amerikaanse uitvoering.
De amerikaanse invloed is duidelijk zichtbaar met een stroomvoorziening van 115V 400Hz (zie zekeringpaneel boven links). Deze hogere frekwentie werd voor het eerst gebruikt in militaire vliegtuigen tijdens de oorlog omdat men daardoor kleinere generatoren, kleinere transformatoren, kleinere motoren en kleinere condensatoren kon gebruiken. Dit was nodig omdat men meer en meer electronica wou plaatsen in de vliegtuigen.
Later zal de spanning van 115V 400Hz gebruikt worden bij alle militaire toestellen, niet enkel in de vliegtuigen, maar ook aan boord van militaire schepen.
Voet en parabool van de amerikaanse SCR-584.
En om te eindigen een wandeling op het strand van Ouistreham. Het is beter wat later te vertrekken, dan is er minder volk op de baan.
Lees ook het vervolg:
| 
