Dit was een bezoek dat al langer gepland was, na mijn bezoek aan Normandië. Ik kon toen de "Grand Bunker" bezoeken, maar al de rest was gesloten.
Er waren veel radarstations in Frankrijk, ze maakten deel uit van de Kammhuberlijn, een reeks radarstations die zich uitstrekte achter de atlantikwall. De geallieerde vliegtuigen konden gedetecteerd worden toen ze over het Kanaal vlogen.
Een radarstation langs de kust werd uitgerust met drie types radar:
- de Wasserman, een systeem met een hoog bereik kon de vliegtuigen detecteren terwijl ze nog over Groot Brittanië vlogen,
- de kleinere Freya die ene beperkter bereik had maar gemakkelijker inzetbaar was en
- de Würzburg radar die de vliegtuigen kon volgen.
Niet alle stations hadden een Wasserman radar.
Dit is een plan van de radarstation Distelfink. Het museum kon niet beschikken over alle terreinen van de voormalige radarstation. Men moet wel zeggen dat de duitsers in een betere onderhandelingspositie waren om gronden te bekomen.
Aan de ingang vn het museum een onbekende radar, zeker geen duits radarsysteem.
Er waren drie belangrijke bunkertypes in Distelfink: een woonbunker, een bunker voor technische aangelegenheden waar de generator opgesteld stond en een commandobunker waar de gegevens van de radar verwerkt werden en overgebracht werden naar de luchtmachtbasissen. De radarstations behoorden aan de Luftwaffe.
Tijdens de eerste en het begin van de tweede wereldoorlog waren de legers verplicht om grote hoorns te gebruiken. Men kon de richting bepalen omdat de hoorns draaibaar waren en een stereo geluid mogelijk maakten.
De tekst is niet volledig juist: de engelsen hadden reeds een werkende radarsysteem aan het begin van de oorlog (Chain Home) en de duitsers gebruikten de Freya en de Würzburg. Wie blijft er over in dit verhaal? De fransen die geen werkende en gestandardiseerd radarsysteem hadden. De fransen hadden niets anders dan luisterhoorns om vliegtuigen te detecteren. Veel blabla en weinig boemboem zoals vaak het geval is met de fransen.
Als men het museum bezoekt zal men merken dat de fransen denken dat ze het centrum van de wereld zijn. Indien Frankrijk geen werkend systeem had aan het begin van de oorlog, dan kon de rest van de wereld ook geen werkend radarsysteem hebben, zo simpel is dat.
De plaatsing van de engelse radars langs de kust voor het begin van de oorlog (waardoor de tekst op de gele achtergrond hierboven ontkracht wordt). Tijdens de oorlog zal Groot Britannië een tweede type radar toevoegen, Chain Home Low om laagvliegende vliegtuigen te kunnen detecteren. De radars werkten op een lage frekwentie met vast opgestelde antennes. Men bouwde toen verder op de kennis die men had vergaard bij de ontwikkeling van de televisie, de gebruikte frekwentie was die van de televisiezenders zelf en de antennes waren van hetzelfde type als de zendmasten voor de televisieuitzendingen. Daardoor kon men snel een werkend systeem hebben om Groot Brittanië te beschermen aan het begin van de oorlog.
Op deze afbeelding na wordt het engels systeem niet meer vermeld. Nochtans is het dankzij dit systeem dat de slag om Engeland gewonnen is geweest.
Dit is ook zeer interessant, een kast vol rommel. Dit maakt dat de hele reis de moeite waard is: de péages, de diesel ( gazole, bijzonder duur in Frankrijk), de snelheidsboete in Calais, de toegangsprijs en een ijsje in Ouistreham.
Een maquette van de bouw van de commandobunker. De meeste foto's zijn niet chronologisch, omdat ze geplaatst worden in de volgorde van het bezoek.
Wat men in alle musea over de oorlog kan terugvinden zijn militaire prullaria: keukengerief, een paar wapens. Het is alsof je nog nooit een museum bezocht zou hebben en dat je op de hoogte gebracht moet worden van het leven van de modale soldaat. Het zijn prullen met een lage waarde, maar het is goed om een rek te vullen. Er zijn eigenlijk nauwelijks technische stukken in het museum.
Wat er ook nooit mag ontbreken is een voorstelling van het leven in een bureau in de bunker. Alle musea hebben zo'n gereconstrueerde zaal. Bepaalde musea kunnen een Enigma machine tonen, een Hellschreiber, een teletype, een zender-ontvanger en een foto van de Fuhrer (zoals in Raversijde). Hier hebben ze een veldtelefoon.
Hier wordt het interessant: de control room strekt zich uit over twee verdiepingen, met onderaan projectoren die stippen projecteren op de doorschijnende tafel (en niet doorzichtig, zoals er in de uitleg vermeld staat). Ernaast is er de communicatiezaal met de luchtverkeersleiders. Het radarstation stond ook in verbinding met andere stations en met de legerleiding.
De Würzburg radars konden de vliegtuigen volgen. De operator moest eerst de radar manueel richten op een vliegtuig, en dan kon die autonoom het vliegtuig volgen (volgradar). Op het einde van de oorlog kon de radar ook ingezet worden om de luchtafweer te richten op het vliegtuig, maar dan was de oorlog al bijna verloren voor de duitsers.
Twee radars waren nodig: één radar volgde de aanvaller en een tweede radar werd gebruikt om de jagers naar het doelwit te brengen. Dit was niet echt doeltreffend, maar het was het beste wat men kon doen. Fasegestuurde radars bestonden toen nog niet, dit waren vlakke radars die niet draaiden, maar waarbij de straal electronisch gericht kon worden. De duitsers hebben zo'n radar ontwikkeld, maar hadden geen tijd meer om die te gebruiken.
De Würzburg is zelfs niet gemonteerd, de parabool is gewoon neergezet voor de sokkel. Als je een volledig gemonteerde Würzburg Riese wilt zien, ga naar Raversijde.
Een weinig natuurgetrouwe voorstelling die zowel een Freya als een Wasserman radar zou moeten voorstellen. Deze radars konden horizontaal draaien, wat hier duidelijk niet het geval is. In het museum wordt nooit uitgelegd waarom de Freya een grote raster als antenne heeft, de Würzburg een grote schotel heeft en de amerikaanse SCR-547 een kleinere schotel. Nooit wordt er gesproken over frekwentie en golflengte. Ik ga het u niet vertellen, daarvoor wordt ik niet betaald.
De bezoeker krijgt ook geen informatie waarom de magnetron (Rotterdam Gerät voor de duitsers) zo belangrijk was voor het verloop van de oorlog. De magnetron speelde echter een belangrijke logistieke funktie tijdens de oorlog. Dankzij de magnetron konden de militaire lekkere maaltijden ter plaatse bereiden, wat een grote rol heeft gespeeld aan het front, zoals gemeld door Philomena Cunc.
Er is weinig technische informatie over de radar, maar wel over de fransen die zogezegd de magnetron uitgevonden hebben. Maurice Ponte is wereldberoemd in z'n dorp, maar nergens anders en dat is ook te begrijpen want de fransen stonder nergens aan het begin van de tweede wereldoorlog.
Maurice Ponte wordt nergens vermeld op de engelse site van Wikipedia. De enige magnetron die van betekenis zal zijn tijdens de oorlog is de trilholte magnetron (cavity magnetron) die uitgevonden werd door Randall et Boot op de universiteit van Birmingham. De fransen waren toen nog aan het experimenteren met magnetrons met gesplitste anodes die niet aan een voldoende vermogen konden geraken om effectief gebruikt te kunnen worden.
De tekst is hier ook weer fout: de magnetrons haalden toen geen vermogen van meerdere MW, maar slechts enkele tientallen kW, dus ongeveer honderd keer minder. Iedere keer dat er nauwkeurige gegevens belangrijk zijn hebben de fransen van het museum het mis.
We gaan verder met ons bezoek aan de radar museum in Douvres la Délivrande.
| 
