“Artist impression” Om het volgen van de bom te vergemakkelijken was die uitgerust met een fakkel achteraan. Eerste toepassing van een joystick Technische informatie over modulatietechnieken, frekwenties, enz.

Vòòr de tweede wereldoorlog hadden de duitsers reeds onderzoek gedaan naar geleide bommen en raketten. Het is echter tijdens de oorlog dat deze bommen effektief gebruikt werden. Het is zeer moeilijk een bom op een schip te doen vallen. De bom moet vanop een voldoende hoogte gelanceerd worden, zodat de kinetische energie voldoende is om de bepansering te doorboren. De bom moet afgeworden worden op meer dan 5km zodat het vliegtuig niet geraakt wordt door de kanonnen aan boord van het schip. Maar een bom die op zo'n lange afstand geworpen wordt heeft nauwelijks kansen het schip te raken (in de praktijk minder dan 1% kans). De geleiding maakt het mogelijk de bom verder te richten naar het doel éénmaal dat die afgeworpen is. Tegenwoordig hebben de meeste bommen een geleidingssysteem, zij het met radiogolven of een laserstraal.

Er zijn drie namen die onthouden moeten worden:

Kehl-Strasbourg

Dit is het systeem van radio-geleiding van de bom of raket. De gebruikte frekwentie ligt tussen 48.2 MHz en 49.9 MHz en voor de lancering wordt één frekwentie gekozen (er zijn 18 mogelijke frekwenties beschikbaar). De bom kan dus geleid worden zonder risico op storing door een ander vliegtuig die ook een bom afgeworpen heeft. De sturing gebeurt door middel van een joystick, wat ook een première is!

Fritz-X

Dit is de radiobestuurde bom. De bom is uitgerust met een gyroscoop om het slingeren en draaien rond zijn as tegen te gaan (dit zou de sturing onmogelijk gemaakt hebben). De bom heeft kleine vleugels in het midden om een kleine draagvlak te creeren, zodat de bom gemakkelijker te sturen is. De richting en de hoogte kan gestuurd worden. De bom is uitgerust met een stalen kop om de bepansering te doorboren en een vertraagde ontsteker zodat de bom pas ontploft binnen het schip, en niet bij het raken van de bepansering.

Henschel Hs 293 A

Dit is een radiogestuurde raket. Zijn voordeel ten opzichte van de bom is dat de raket de bom voorbij het vliegtuig stuwt, waardoor het sturen gemakkelijker wordt. De raket werkt gedurende 10 seconden om de bom een voldoende snelheid te geven. De raket kan echter geen zware bepansering doorboren en wordt daarom gebruikt op schepen die weinig bepansering hebben (transportschepen). Hoe vreemd het ook mag wezen, Fritz-X was niet doeltreffend tegen schepen die niet bepanserd waren: de bom doorboorde het schip en ontplofte in het water. De raket werd eveneens gebruikt na de geallieerde landing in Normandie om bruggen op te blazen.

Ondanks het feit dat er slechts één squadron uitgerust was om dergelijke bommen te lanceren hebben de geleide bommen veel schade aangericht. Dat de bommen niet méér schade aangericht hebben is enkel te danken aan het feit dat de duitsers de controle over het luchtruim verloren hadden. Van zodra een bommenwerper de lucht inging werd die achtervolgd om te verhinderen dat die zijn bommen zou droppen.

Het systeem gebruikte één vaste frekwentie die voor de vlucht ingesteld werd. De roeren werden bestuurd door de draaggolg te moduleren met een frekwentie van 1,0 1,5 8 of 12 kHz. Hoewel het systeem eenvoudig was, was die toch in de praktijk moeilijk te kraken: de geallieerden moesten alle frekwenties uitproberen totdat de raket reageerde. Zelfs indien de stoorfrekwentie juist was, was het nog niet zeker dat de raket effektief afgeleid werd: de antenne aan boord van de bom was zeer richtingsgevoelig.

De engelsen hebben een andere methode gevonden om de bom te storen nadat ze de hand konden leggen op een paar bommen. In plaats van de radiofrekwentie proberen te achterhalen, gebruikten de engelsen de middenfrekwentie, die identiek was voor alle bommen.

De voeding gebeurt door middel van perslucht onder zeer hoge druk (150 atmosfeer) die en turbine aandrijft. Eenmaal gelanceerd is de autonomie 5 à 6 minuten, en dan ontploft de bom, zelfs al heeft die zijn doel niet bereikt. De reservoir heeft een ringvorm en is versterkt met pianosnaren, wat de reservoir sterker maakt dan een dikke stalen reservoir.

De duitsers hadden reeds alternatieve stuursystemen klaar maar hebben die nooit toegepast: het probleem was niet het storen van de geleiding, maar het feit dat de bommenwerpers niet in de gelegenheid waren tot aan hun doel te geraken. Er was ook een systeem met frekwentiemodulatie klaar (bijna onmogelijk te storen), alsook een systeem met draadsturing (kabel van 0.2mm diameter).

Bij een ander systeem gebruikte de bom de richting van de radiostralen om zich te richten. Dit is een passief systeem (de radio-operator geeft geen bevelen door), maar alle moderne systemen (lasergeleiding) zijn gebaseerd op dit ontwerp.

Er was ook een systeem met ingebouwde televisiecamera voorzien, zodat de operator in het vliegtuig de bom vanop een veilige afstand kon richten. De duitsers waren zeer ver wat betreft het gebruik van televisiesignalen. Dit systeem is echter in de praktijk nooit gebruikt, maar tegenwoordig hebben veel geleide bommen ook een miniatuurcamera aan boord.

Op het einde van de tweede wereldoorlog hebben de amerikanen een gelijkaardig systeem ontwikkeld (Azon) die ze tegen de jappen hebben gebruikt, maar dit systeem was maar een flauwe kopie van het duits origineel. De bom kon maar ingesteld worden op 5 frekwenties in plaats van 18 (wat het aantal bommen die simultaan afgeworpen werd beperkte) en de bom kon enkel in horizontaal vlak gestuurd worden (Azimuth Only). Maar de mindere prestaties van de telegeleide bom werden gecompenseerd door de enorme produktie: er werden tienmaal meer amerikaanse bommen gemaakt dan duitse.