Men schat dat de staalproduktie met meer dan 50% zal moeten dalen (tussen 2008 het begin van de krisis en 2018 de vermoedelijke stabilisatie). Meer dan 50% van de ovens en staalverwerking moet dus dicht.

De loonkost ligt misschien hoog, maar het zijn niet enkel de loonkosten. Ondernemen in België wordt compexer en complexer (je kan geen onderneming meer oprichten zonder boekhouder, fiscalist, advokaat,...) Om een bestaand gebouw aan te passen heb je een architekt nodig, moet je een stedebouwkundige vergunning krijgen (je moet er soms jaren op wachten). je bent al gedegouteerd nog voor je goed begonnen bent met ondernemen.

De winstmarges voor bedrijven worden alsmaar kleiner. Wat gebeurt er dan: de minder noodzakelijke investeringen worden uitgesteld. Er wordt geen nieuw gebouw geplaatst, de camions voor de leveringen moeten nog een paar jaar meegaan, ... Bedrijven investeren in groeilanden, niet in krimplanden.

De sluiting van Ford Genk heeft geen negatieve gevolgen voor het bedrijf op zich; er worden misschien minder auto's verkocht in België maar België is zo'n klein land... Duitsland (met twee Ford-fabrieken die ook niet echt rendabel draaien) heeft wel een belangrijke markt: als alle duitsers geen Fords meer kopen, dan zal het bedrijf het wel voelen... hetzelfde fenomeen heeft zich trouwens ook voortgedaan met Renault en Opel. Er zijn misschien een paar minder Renaults en Opels verkocht, maar België is zo'n prutsland, dat dit niet meespeelt...

Als een onderneming een lening moet aangaan om investeringen te doen, dan kan het bedrijf de kosten van de lening aftrekken (en moet dus minder belastingen betalen). Huiseigenaars doen dit trouwens ook in de vorm van een hypotheeklening, daarom zijn er zoveel huiseigenaars in België: de kosten van de lening kunnen aangegeven worden in de personenbelasting, waardoor je een belastingsvermindering kan bekomen.

Als een bedrijf echter geen lening moet aangaan om investeringen te doen, kan het bedrijf de fictieve kosten òòk aangeven als kost. Wat is de reden daarvoor? Men wilt durfkapitaal stimuleren, wat een nobele bedoeling is: het is beter geld te investeren in machines en nieuwe productietechnieken dan het geld te laten rusten op een spaarboekje. Dat is dus de grondgedachte achter de notionele intrestaftrek: bedrijven die willen investeren aantrekken, want ze kunnen fictieve kosten aangeven om zo een belastingsvermindering te krijgen.

De notionele interestaftrek heeft zijn doel bewezen: er zijn onderzoekscentra opgericht in België: dit zijn ondernemingen die veel geld kosten en niet direct iets opbrengen. Dit is het positief resultaat van de notionele interestaftrek.

Maar de notionele intrestaftrek wordt ook misbruikt door slimme boekhouders. Veel internationale bedrijven hebben een "finance" afdeling in België opgericht. Er wordt geld in de onderneming gepomt (geeft dus recht op een belastingsvermindering), maar het bedrijf investeert het geld in het buitenland: een productiecentrum in Polen, assemblage in Taiwan, fabricage in China,... Een financieel bedrijf kan ook heel gemakkelijk delocaliseren als de economische situatie slecher wordt: er zijn immers geen machines, geen stock, geen personneel,... Het enig wat zo'n bedrijf heeft is geld, en geld gaat zo van het ene land naar het andere.

Een financieel bedrijf is een lege doos die niets concreets opbrengt: van zodra het minder goed gaat verdwijnen ze met de winst naar goedkopere oorden. Met de notionele intrestaftrek trekt men dus ook bedrijven aan die enkel profiteren van het systeem, en dat is niet de bedoeling. Wat de sossen en de blauwen ook mogen beweren, er zijn goede en slechte kanten aan de notionele intrestaftrek.

De arbeiders zouden een opzegvergoeding krijgen van 77.000 euro (100.000 dollar). Dit is een "begin voor onderhandelingen" zegt de topman van Ford (de "beul zonder ballen" zoals hij bij ons genoemd wordt omdat hij niet in eigen persoon de sluiting kwam aankondigen). Dit betekent dat de arbeiders uiteindelijk meer dan 77.000 euro uit de brand zullen slepen (en de arbeiders hebben het dan over een "aalmoes"). Als ik onslagen wordt, na 35 jaar loopbaan, is mijn opzegvergoeding precies 5% van dat bedrag. Niet in alle sectoren gelden dezelfde riante opzegvergoedingen. Ook voor de vakbonden zijn er mensen die meer gelijk zijn...

Geen aftrekmogelijkheden (enkel grote bedrijven met de financieele know how kunnen daarvan profiteren, niet de startende ondernemer die een innovatief product wilt lanceren). Om dit te compenseren, een belastingsvermindering voor iedereen: voor de kleine arbeider die dan meer kan spenderen, voor de KMO die opnieuw kan investeren, en ook voor de grote bedrijven die hun financieele experts mogen afdanken, want er zullen geen achterpoortjes meer zijn.

De enige relance-maatregel die effektief werkt is een belastingsvermindering. Geen strooien van geld links en rechts (vooral links) en vriendjespolitiek à la Keizer van Oostende. Maar dit zou betekenen dat politiekers eigenlijk niet moeten ingrepen in het economisch leven, dat ze onbelangrijk zijn (en zeker hun eindeloopbaanpremie van meer dan 500.000€ niet waard zijn). Maar ze spelen liever de rol van redder in nood, en duwen het land nog wat verder de afgrond in.

Er zijn talrijke werklozen, maar anderzijds blijft het werk liggen, de straten worden minder en minder onderhouden (loop eens door een gemiddelde grootstad...), bepaalde bedrijven hebben moeite om aan werkkrachten te geraken voor relatief eenvoudige taken. Hier is de oplossing de werkloosheidsuitkering te koppelen aan werk. Echt zwaar is dat werk niet: bij de gemeentelijke groendienst in de buurt nemen ze echt de tijd om een straat te onderhouden, ze gaan zo'n 100 meter vooruit per uur: onkruid wieden, papieren en rommel oprapen, en dan 10 uur pauze, middagpauze, vieruurtje... In één week tijd hebben ze een straat volledig opgeruimd.

De tijd van grote bedrijven met een sterke vakbondsdelegatie (en hoge lonen en bijhorende opzegvergoedingen), koffiepauze om 10 en 14 uur is voorgoed voorbij. De tijd is nu aan McJobs, oninteressante jobs in slechte omstandigheden, minimumloon en minimum opzegvoergoedingen, interimjobs met maximum flexibiliteit en geen ancienniteit, kleine bedrijven in een aanvullend paritait comité, opgericht door een multinational en drie jaar later opgedoekt als de werknemers een kleine loonaanpassing wensen. En geen vakbond te zien om je te beschermen tegen harteloze boskabouters. Voor voorbeelden, kijk maar naar de Foxconn fabrieken in China, waar de arbeiders van 't geluk door 't raam springen om zelfmoord te plegen. Binnen 10 jaar zullen we gelukkig zijn, als we nog dergelijk werk mogen doen.

Enkel grote staalbedrijven die dicht bij de zee gelegen zijn hebben nog een toekomst. Ze zijn verzekerd van een constante aanvoer aan grondstoffen en hebben het binnenland als afzetmarkt... voor zover het hinderland geen economische woesternij geworden is... (Foto Arcelor Mittal Duinkerke).