De hoogovens werden opgericht in het interbellum, en iedere keer heeft men gekozen voor de beste oplossing op het tijdstip van de keuze, rekening houdend met mogelijke verbeteringen en uitbreidingen van het proces.

Natuurlijk heeft men zich ook laten leiden door economische aspecten (rendabiliteit van nieuwe installaties), maar het boek bespreekt specifiek de technische aspecten van de gemaakte keuzen:

• Vestigingsplaats: Rotterdam of de monding van de Ij?
  Het werd (gelukkig) de monding van de Ij: het terrein is minder drassig en men heeft voldoende uitbreidingsmogelijkheden. Ijmuiden is niet ver gelegen van een grootstad (Amsterdam) zodat er voldoende werkkrachten gevonden kunnen worden.

• Keuze voor het type hoogoven
  De nederlanders hebben verschillende types bekeken en hebben dan gekozen voor een amerikaans type. Twee nagenoeg identieke hoogovens werden naast elkaar gebouwd, enkele jaren na elkaar. Achteraf zijn er hoogovens bijgekomen, maar dit wordt niet verder besproken.

• Ertsvoorbereiding
  Om het rendement van de oven te verbeteren en om een gelijkmatige loop te verzekeren moeten de ertsen een vaste afmeting hebben zonder poeder of te grote brokken. Het is ook noodzakelijk dat de ertsen vormvast zijn zodat de hete lucht vrij kan circuleren. Maar gaan we sinteren of pelletiseren?
  • Bij het sinteren worden de ertsen op een speciale transportband sterk opgewarmd, waardoor ze gaan samenklonteren. Deze klonters worden dan gebroken tot stukken van geschike grootte.hetsinterenis een relatief eenvoudig procédé.
  • Bij het pelletiseren gaan men het erts malen, bevochtingen en vermengen met additieven zoals kalksteen (self fluxing). De poeder die in het hoogovengas gerecupereerd wordt (cokes en ertsen) worden eveneens gerecupereerd. Men voegt ook een klein percentage kookspoeder (ongeveer 5%). Er worden bolletjes gemaakt die dan gebakken worden. De kooks verbranden en verlenen een luchtige samenstelling aan de pellets waardoor de reaktiesnelheid in de oven verhoogd kan worden.

• Overstappen op oxystaal.
  Bij de keuze van de convertor in het interbellum had men weinig keuze: wou men hoogwaardig staal produceren, dan moest men kiezen voor het Siemens-Martin procédé. Hoewel het Bessemer en Thomas procede al langer bestonden, werden ze minder gebruikt. Ze hadden wel een zeer hoog rendement, maar produceerden een staalsoort dat minder geschikt was voor de Nederlandse markt. Na de tweede wereldoorlog heeft men gekozen voor het Oxystaal procede (BOF: Basic Oxygen Furnace). Men heeft gewacht tot het procede op punt was om over te schakelen.

• En uiteindelijk moest er overgegaan worden van blokgieten op continu gieten, dat minder materiaalverlies veroorzaakte en minder arbeidsintensief was.
  Hier ook is men pas overgestapt op het beste moment. Het betekende wel dat de staalfabrieken hebben moeten afstappen van onrustig staal en enkel nog rustig staal mochten produceren.

Het boek is nogal technisch en veronderstelt een basiskennis over het vervaardigen van staal uitgaande van ijzererts. Het is zeker geen geschiedenisboek van de Koninlijke Hoogovens.

Op het plannetje is goed te zien hoe de Koninklijke Hoogovens het dorpje Wijk-aan-Zee bijna volledig omsloten heeft. De toegang tot het dorp bestaat uit één enkele weg die door de terreinen van het huidige Tata Steel.