Nederland had geen enkele staalnijverheid tot na de eerste wereldoorlog. Maar daar moet verandering in komen, een land kan niet afhankelijk zijn van andere landen voor zo'n belangrijk product als ijzer en staal.

Toen was de trend al gezet: nieuwe installaties moeten aan zee komen, want de grondstoffen komen tegenwoordig hoofdzakelijk uit verre landen. Er worden verschillende lokaties onderzocht, bijvoorbeeld aan de Nieuwe waterweg, met een goede verbinding met Rotterdam en de duise ijzerbedrijven, maar uiteindelijk wordt er gekozen voor een lokatie aan het Noordzeekanaal die de verbinding maakt met Amsterdam.

Men gaat snel te werk na de oorlog en de Koninklijke Nederlandsche Hoogovens en Staalfabrieken worden in september 1918 opgericht. Het logo werd pas na de tweede wereldoorlog gebruikt, in het jaarverslag 1952/1953.

Bij de fabricage van gietijzer en staal komen er veel bruikbare gassen vrij die gebruikt kunnen worden in electriciteitscentrales. De eerste productie van de Koninklijke Hoogovens was eigenlijk electriciteit, dat geleverd werd aan de naburige gemeenten/

Vanaf het begin probeert men de afvalstoffen nuttig te gebruiken. De cokesfabriek levert verschillende bruikbare producten die bewerkt en verkocht worden door nevenbedrijven: ammoniak om meststoffen te maken, stadsgas voor de verwarming en teer dat gebruikt werd voor de wegen.

Rechts een torpedowagen dat vloeibaar gietijzer van de hoogoven naar de staalfabriek vervoert (nederlanders noemen dit een menger). De omzetting van het ruwijzer in staal gebeurt in een Siemens Martin oven. Het proces is trager dan met een Bessemer convertor maar het staal is van hoge kwaliteit.

We hebben dan de volledige productie van de Koninklijke Hoogovens na de tweede wereldoorlog. De staalfabriek gebruikt al het oxystaal proces, maar nog geen continu gieterij. Men ziet heel goed dat alle restprodukten maximaal benut worden.

Plattegrond 1958 met de pas geöpende oxystaalfabriek (de Martinstaalfabriek bleef nog een tijdje in gebruik totdat de tweede oxystaalfabriek klaar was).

1963: tijd voor een nieuw logo (toen nog embleem genoemd), de ster.

Het volledig proces van de cokesfabriek. Cokes wordt als reductor in de hoogovens gebruikt. In de mengvelden worden verschillende ladingen steenkool gemengd, zodat men een stabiele kwaliteit bekomt. De cokesoven bestaan uit naast elkaar geplaatste ovens. De ovens worden met steenkool gevuld en na ongeveer 24 uur worden de hete cokes uit de oven geduwd. De cokes worden met water geblust en worden uiteindelijk naar de hoogovens vervoerd. De cokesfabriek produceert verschillende bijproducten, waarvan het cokesgas gedeeltelijk gebruikt wordt om de ovens op te warmen.

1999: De Koninklijke Hoogovens moeten samenwerken om de kosten te drukken. De samenwerking met British Steel is niet optimaal, er zijn veel stakingen in het Verenigd Konijkrijk.

Nog geen 10 jaar later, in 2007, wordt Corus overgenomen door Tata Steel.

Ondertussen strekken de fabrieken zich verder uit: er zijn fabrieken aan beide kanten van de baan naar Wijk aan Zee. Er zijn ook installaties meer landinwaarts bijgekomen, het opvallende hoofdgebouw (Dudokgebouw) dat vroeger aan de ingang van het terrein stond staat nu in het midden van de verschillende fabrieken.

Het is een boek over de geschiedenis van de Koninklijke Hoogovens, over de mensen, de nevenbedrijven, de gebouwen,... niet over de scheikundige processen.