1 2 3 4 5 6

Bij de overname bestond de site uit volgende elementen:

• de hoogovens, de oude verwerkingsinstallaties van gietijzer en de oude walserijen, gelegen in het midden van de site.
• Aan de overkant van de spoorweg hebben we de sinteringsfabriek (voorbehandeling van het ijzererts), die met de hoogovens verbonden is door middel van een transportband die boven de spoorlijnen loopt.
• Aan de overkant van de weg hebben we werkhuizen waar kabels getrokken worden.
• En aan de overkant van het kanaal hebben we de staalnijverheid (oxystaal), de gieterij en de walsen.

Drie foto's genomen in de zaal van de electriciens: een electrisch schema uit 1966, een handgeschreven handleiding hoe de cowpers omgeschakeld moeten worden en een foto van de muur met de lokate telefoonnummers. Prominent aanwezig zijn de telefoonnummers van de syndicale afvaardiging van Clabecq en Ittre. “Help! Help! Een arbeider is flauwgevallen!” Wie wordt er opgeroepen? Niet de veiligheidsmensen, natuurlijk, maar de délégué syndical. Eerst staken, en dan zien we wel hoe het gaat met de slachtoffer.

De prijs van de brammen (dikke staalplaten die afkomstig zijn van de produktielijn van de hoogoven en staalnijverheid) bedroeg in 2001 ongeveer 200€/ton. Sidmar had een kostprijs van 164€/ton en was dus zeer competitief. Nooit heeft Clabecq brammen kunnen produceren aan de merktprijs. De bedoeling van Duferco, de eigenaar van de Forges en van Carsid was de produktie van de brammen over te hevelen naar Charleroi. Helaas, de cokesfabriek op de site van Carsid in Charleroi moest dicht, waardoor die hoogoven ook niet meer rendabel kon werken.

Deze foto in de lift geeft goed de toestand weer in 2001: Duferco wilt de hoogovens verkopen. Als het moet in stukken en brokken...

Na de productiestop eind 2001 werd de sinterfabriek waar het ijzererts voorbehandeld werd heel vlug afgebroken, samen met de administratieve gebouwen aan de straatkant. De bulldozers zijn nu bezig rond de hoogovens... Aan de overkant van de straat zijn de werkplaatsen nog niet afgebroken, maar worden blijkbaar gerestaureerd. Achteraan heb je nog heel oude werkplaatsen met gebroken ramen (en toch muziek die weerklinkt). Van de Forges blijft enkel de koudwalserij aan de overkant van het kanaal over.

De laatste hoogoven op het einde van de site (HF 6) was de meest recente en had een lift, een uitgebreide blusinstallatie, ovenlading door middel van skips in plaats van Staehler bakken. Ook de HF2 kreeg een grondige onderhoudsbeurt (vervangen van de waterleidingen tussen de koelpotten) maar werd niet meer opgestart. (foto 4).

De foto hieronder werd in de lift genomen. Vanwege de giftige koolstofmonoxyde uitwasemingen moeten de veiligheidsvoorschiften stipt nageleefd worden. Het laden van de hoogoven moet stilgelegd worden want er komt een hoeveelheid koolstofmonoxyde vrij bij de werking van de luchtsluizen.

Foto 5: dit zijn de grote afzuigers om de giftige dampen boven het tapgat op te vangen. Zwaveldioxide, koolstofmonoxide, gloeiende partikels,... Niet echt gezond voor de arbeiders die de vloeibare metaalstroom moeten canaliseren. Toch werden deze afzuigers pas op het laatste geplaatst.

Foto 6: de turbopompen die de hete lucht in de hoogoven inspuiten zijn grote electriciteitsverbruikers. Het gemeenschappelijk verbruikt ligt rond de 5MW (met de waterpompen voor de koeling erbij). Omdat de voeding via het hoogspanningsnet gebeurt is de stroom slechts 50A.

Een van de kranten meegebracht door de arbeiders is gedateerd 13 december 2000. Vaak ruimen ze daar niet op, want de krant lag in een huisvuilzak gedurende gans de tijd. De Forges gingen pas definitief toe een jaar later.