Aan de ingang van het museum zien we een landingsboot zoals die bij de landing op 6 juni 1944 gebruikt werd. Het is geen origineel boot, maar de boot die gebruikt werd in de film "Saving Private Ryan". De boot lag in Groot Brittanië, de scenes van de landing werden namelijk in Ierland gedraaid. Door de nieuwbouw was het niet meer mogelijk opnames te maken op de stranden van Normandië.

Na de oorlog werd de bunker gebruikt door het frans leger (marine nationale) en als het leger de bunker verlaten had werd het omgebouwd tot een museum.

Het is een Sonderkonstruktion, een bunker die niet gebouwd is volgens de standaard maten. Nagenoeg alle bunkers van de Atlantikwall werden gebouwd volgens een vast patroon.

Tijdens de landing hadden de gealieerden geen aandacht voor de bunker, die niet opgenomen was op de militaire kaarten. De bunker was ook nauwelijks beschermd en had enkel een luchtafweerkanon op het dak.

De britten die in de buurt van de bunker kwamen kregen een lading kogels over zich heen vanaf het dak van de bunker. De bunker werd verder niet aangevallen, want de soldaten hebben andere doelen, namelijk de brug over het kanaal, zodat de soldaten verder landinwaarts kunnen trekken.

De bunker zal slechts in de nacht van 9 op 10 juni ingenomen worden, en dan is Ouistreham volledig bevrijd van de duitsers. De militairen trekken nu naar Caen die een belangrijk verkeersknooppunt is.

Daarom zien we engelse soldaten aan de ingang van de bunker, die de toegangspoort proberen te forceren. Als spingstof hebben de museumuitbaters niets beters gevonden dan een paar houtblokjes.

De bunker beschikt reeds over een verwarmingstoestel van de tweede generatie met een bovenplaat die gebruikt kan worden om koffie et maaltijden op te warmen. Bij de vorige generatie zat de afvoerpijp van boven.

De kachel mocht enkel overdag gebruikt worden om koolmonoxidevergiftiging tegen te gaan.

De bunker had een eigen stroomgroep om onafhankelijk te zijn van de stroomvoorziening, die trouwens niet meer beschikbaar was.

Alle musea hebben de neiging om zo algemeen mogelijk te zijn om zo meer volk te kunnen lokken. Zo zien we de onvermijdelijke medailles, riem gespen, dolken,... Men moet het museum vol krijgen.

Wat ook nooit in een legermuseum mag ontbreken, dat is het eten. Mensen denken blijkbaar enkel aan het eten (en dat betreft ook de museumconservatoren).

Wat opvalt als we de verschillende verdiepingen overlopen, is dat het bunker te klein is om militairen permanent in onder te brengen. De militairen verbleven enkel in de bunker als ze van wacht waren en gingen nadien terug naar andere slaapgelegenheden.

Het is mogelijk dat er een infirmerie in de bewakings en commandobunker was, maar dat is ook niet zeker. Niet iedere bunker had een infirmerie.

De website van "le grand bunker" is goed gemaakt, maar het is natuurlijk de bedoeling om toeristen aan te trekken.

Een lachende verpleger. Dat was waarschijnlijk voor 6 juni 1944.

Op de website wordt er vaak gesproken over Sonderkonstruktion, een uniek gebouw,... Maar als het de bedoeling is om dezelfde militaire brol aan te treffen als in andere musea, dan hoeft het voor mij niet. Als je alle bunkers van de tweede wereldoorlog in het Nord Pas de Calais bezocht hebt, dan hoop je toch iets anders te zien dan eenzelfde puddingpoeder van Dr. Oetker. In een bewakingsbunker verwacht je wat meer informatie te vinden over theodolieten, afstandsmeters en rekenmachines voor de luchtafweer. Hoe meer musea je bezocht hebt, hoe kleiner de kans dat je iets nieuws zou aantreffen.

Wij hebben Atlantikwall Raversijde: dit is niet één enkele bunker, maar een reeks bunkers met allemaal verschillende funkties. Alle bunkers zijn bewaard gebleven omdat ze gelegen zijn op het privé domein van Prins Karel. We hebben verblijfplaatsen voor officieren, slaapzalen, een commandobunker (met enigma machine),... Het museum heeft enkel betrekking op de Atlantikwall en je zal niet teveel "brol" aantreffen. Het museum heeft ook een gedeelte over de eerste wereldoorlog.

In Normandie werbleven de soldaten niet in de bewaking en commandobunker. Ze verbleven doorgaans in minder opvallende bunkers die in de streek verspreid waren. Soms verbleven ze tijdelijk in verlaten villa's. Om de aandacht niet te trekken werden de bunkers zodanig geschilderd, dat ze op villa's leken.

Deel drie van het bezoek aan de "Grand Bunker" van Ouistreham staat hier.