V1 1 2 V2 3 4 5 6 7

Het vliegtuig was uitgerust met een pulsoreactor, een eenvoudige straalmotor. Vanwege de relatief lage stuwkracht werd het vliegtuig de lucht in getatapulteerd door middel van een schuin opgestelde lanceerplatform. Zonder deze extra duw had het vliegtuig te weinig snelheid om van de grond te geraken.

De lanceerplatform moest precies naar het doel gericht worden, want dezelfde kaap werd gedurende gans de vlucht aangehouden. De straalmotor die op gewone kerosine werkte werd opgestart, en als de temperatuur voldoende gestegen was werd het vliegtuig gelaceerd. Het enige voordeel van de V1 is zijn relatief eenvoudige fabricage en het feit dat het normale kerosine gebruikt.

De vliegende bom was niet nauwkeurig en kon enkel ingezet worden om grote stedelijke gebieden te bombarderen (zoals Londen en later Antwerpen). Het had daardoor weinig effekt op het verloop van de oorlog. De vliegende bommen konden vernietigd worden omdat ze rechtlijnig en redelijk traag vlogen. Toen de Duitsers zich moesten terug trekken werd Londen onbereikbaar en werd Antwerpen gebombardeerd.

De officiële benaming van de V1 was “Flak Ziel Gerät” of "Doelwit voor luchtverdediging" om de geällieerden op een vals spoor te zetten. De V1 is nooit bedoeld geweest als schietschijf voor militairen in opleiding: ze hadden genoeg echte doelwitten om op te schieten!

In tegenstelling met de V2 die een vliegtuig was, was de V2 een raket. Aan boord heeft het zowel brandstof (methanol) als vloeibare zuurstof. In tegenstelling met de V1 die slechts aan 650km/u vliegt haalt de V2 supersonische snelheden en kan daardoor niet neergeschoten worden (op het einde van de oorlog werd 75% van de V1 die op Londen gericht waren in de lucht neergehaald). De raket wordt slechts 65 seconden aangedreven en voert dan een supersonische ballistische vlucht naar zijn doel. Vanwege de lange, ongecontroleerde duikvlucht is de nauwkeurigheid nog minder dan die van de V1.

Het was de oorspronkelijke bedoeling dat de V2 met zijn complexe lanceerprocedure rechtopstaand startensklaar gemaakt werd in een grote bunker, dan naar buiten getrokken en afgevuurd. Zowel de sites van La Coupole (Helfaut-Wizernes) als Eperlecques werden gebouwd om de raketten te kunnen lanceren. Door de talrijke bombardementen was het echter onmogelijk de sites effectief te gebruiken: alle spoorwegen naar de bunkers werden zeer regelmatig vernietigd, waardoor de aanvoer van bouwmaterialen nagenoeg stilviel. Het werd snel duidelijk dat het niet mogelijk zou zijn de raketten te lanceren vanaf een vaste plaats, en inderdaad, de raketten werden later afgevuurd vanaf mobiele lanceerplatformen.

De laatste foto's rechts:

3. Wat er overblijft in de compressorkamer van de blockhaus d'Eperlecques. De bedoeling van deze bunker was een volledige lanceerbasis voor V2 raketten te worden. De bunker werd een eerste keer getroffen in de zomer van 1943. Er werd dan besloten de bunker slechts te gebruiken voor de produktie van vloeibare zuurstof. Na een tweede bombardement in de lente van 1944 werd de site niet meer gebruikt. De reeds geinstalleerde compressoren werden verwijderd. Men bouwde echter verder aan La Coupole.
4. De reactor van een V2 met bovenaan de mengkamers. Een deel van de methanol werd direct in de verbrandingskamer ingespoten voor de afkoeling van de buitenmantel.
5. De V2 gebruikte een gyrocompas voor het bepalen van de vliegrichting. Dit was toen een van de meest gesofisticeerde ontwerpen.
6. Reconstructie van het startensklaar maken van een V2:
   • de reservoir met methanol wordt gevuld (vrachtwagen vooraan),
   • dan die met vloeibare zuurstof (speciale vrachtwagen rechts),
   • dan de reagenten voor de turbopomp (kaliumpermenganaat en waterstof peroxyde) worden ingebracht.
   Na het vullen van de tank met vloeibare zuurstof moest de raket binnen het uur gelanceerd worden om te vermijden dat de kleppen bevroren.
7. Een tekening van de V2 op een mobiele lanceerplatform.

De V1 en V2 hebben nooit een militaire betekenis gehad. De wapens waren gericht tegen Londen, en konden het militaire overwicht van de geällieerden niet breken. De bouw van de bunkers voor de raketten had heelwat tijd en materiaal gekost, daardoor was de Atlantikwall niet compleet. Het systeem was pas operationeel na de invasie, en dan was het eigenlijk al te laat. De duitsers hadden beter de raketten gericht op het continent, op de weinige havens die de geällieerden wisten te bemachtigen. De duitsers hebben eigenlijk meer schade aangericht op het einde van de oorlog, toen ze noodgedwongen andere doelwitten moesten uitzoeken (de raketten hadden maar een bereik van zo'n 250km). De schade aan de haven van Antwerpen zorgde ervoor dat de geällieerden moeite hadden met de aanvoer van brandstof en materiaal.

De bouw van een V2 was heel complex en gebruikte een groot deel van de weinige overgebleven rijkdommen van het land. Terwijl kerosine voor de V1 gemakkelijk aangemaakt kon worden uit steenkool (Fischer-Tropsch proces), moest men 10 ton aardappelen vergisten om één V2 van brandstof te voorzien (75% zuivere methanol). De kostprijs van een V2 oversteeg die van een viermotorige bommenwerper (dat minstens tweemaal meer bommen kon afwerpen en hergebruikt worden). De produktie van vloeibare zuurstof was een operationele nachtmerrie. Tijdens het transport ging er per dag meer dan 5% van de zuurstof verloren.

Naast de bekende V1 en de V2 hebben de duitsers ook een V3 ontworpen (een supercanon gericht op Londen) in Mimoyecques en een meertraps raket (V4) die nooit in productie is gegaan.