Aan de ingang van het muzeum is er een plaats voor herdenking. De bunker werd gebombardeerd toen is nog niet gebruiksklaar was (de binnendecoratie en de Bose surround ontbraken nog). De gelaagde constructie Luchtfoto na de laatste bombardementen, die de duitsers deden besluiten de site niet meer te gebruiken.

La croix de Lorraine, symbool van het Franse verzet.

Men zou denken dat Frankrijk zich en masse verzet heeft tegen de Duitse invansie, maar niets in minder waar. Het voornaamste exportprodukt van Frankrijk in de eerste jaren van de oorlog waren de Joden (doe maar een google op rafle du Vel' d'Hiv). De Fransen waren al even antisemiet als de Duitsers.

Het Noorden was minder meegaand met de Duitsers omdat zij reeds de gruwel van de eerste wereldoorlog hadden meegemaakt. De frontlinie liep namelijk door het Noorden van Frankrijk. Twintig jaar later was het opnieuw zo ver, en de tweede wereldoorlog was nog veel erger dan de eerste. Het Noorden was een socialistisch en communistisch bastion (veel steenkoolmijnen en zware industrie) terwijl de rest van Frankrijk eerder agrarisch en conservatief was.

Tekening van wat de blockhaus van Eperlecqes had moeten worden

De raketten werden aangevoerd via twee spoorlijnen. De raketten werden rechtop gezet en startklaar gemaakt (plaatsen van de springstoffen, instellen van de apparatuur en vullen van de reservoirs). De bunker was voldoende hoog om de raketten onderdak te bieden.

De raketten werden dan naar buiten gesleept en afgevuurd. Er zouden twee laanceerplaatsen juist buiten de bunker voorzien worden. De bunker had een controletoren voor de lancering. De bunker zelf zou 75 op 95 meter groot zijn, met een hoogte van 28 meter.

In het midden van de bunker was er de compressorkamer voor de vloeibare zuurstof. Het was aangeraden de zuurstof dicht bij de lanceerplaats aan te maken, want tijdens het transport ging er dagelijks meer dan 5% zuurstof verloren.

Nog tijdens de bouw werd de bunker getroffen door Engelse bommen. Dit gebeurde op het beste moment (27 augustus 1943), als het dak nog niet geplaatst is: dan is de schade het grootst en zijn de herstelwerken het moeilijkst. In die tijd had Engeland nog geen bommen die door het gewapend beton van het dak (5 meter dik) kon gaan.

De bombardementen die niet echt nauwkeurig waren hadden nochtans grote schade aangericht. Er werd besloten de bouw te hervatten, maar nu volgens de schilpad-methode: men bouwde eerst het 5-meter dikke dak, en daaronder kon men de zijmuren bouwen. Iedere keer dat de muren klaar waren werd het dak verder omhoog geduwd. Men ziet heel goed de gelaagde oppervlakte van de zijnmuren, die overeenkomt met de bouwfasen (zie afbeelding rechts).

De bunker zou in het vervolg enkel nog gebruikt worden voor de produktie van zuurstof. Het was niet mogelijk de volledige site te herstellen. De controlepost voor de lancering en de tweede montagegang zijn nooit verder afgewerkt geweest. De lancering van de raketten zou dan in La Coupole doorgaan.

Na een tweede bombardement in juni 1944 waarbij een Tallboy de bunker raakte en wat schade kon aanrichten werd besloten de site niet meer te gebruiken. De Tallboy was een Engelse bom die wel door het dikke dak van de bunker kon dringen. Op de luchtfoto zie je dat een stuk van het dak van de compressorenkamers weg is. De reeds geplaatste compressoren werden opnieuw verwijderd: er werd berekend dat de enorme compressoren voor de aanmaak van vloeibare zuurstof een tweede bombardement niet zouden overleven.

De blockhaus d'Eperlecques is tegenwoordig ingericht als muzeum, met een grote gedeelte in de open lucht. Je krijgt er basisinformatie over de tweede wereldoorlog met specifiek een deel over de V1 en V2. De kraters die gemaakt zijn door de bommen (ongeveer 50 meter in doormeter voor de Tallboy) zijn nog steeds goed te zien.