De bedoeling van deze wandeling is de zorgsector, opvallend aanwezig in deze streek. Alles is begonnen halverwege de XVIIe eeuw met de bouw van de Hôpital Maritime de Paris om er patienten met tuberculose te behandelen. Dit was eigenlijk het eerste zeehospitaal ter wereld. Een eigenschap van de meeste sanatoriums komt hier ook goed naar voren: de grote ramen met balcons gericht naar het zuiden om zoveel mogelijk van het zonlicht te kunnen profiteren.

Het zeehospitaal beschikte over een eigen garage zodat zowel passagiers als voertuigen onderhouden konden worden. Een deel van het zeehospitaal moet afgebroken worden en de garage hoort erbij.

Het zeehospitaal telt tegenwoordig 200 bedden: het gebouw is daardoor veel te groot geworden. Het deel dat afgebroken moet worden is omheind sinds 2007 en de bouwvergunning is afgeleverd, maar er gebeurt niets: geen geld meer?

Eind XVIIe eeuw zijn er een aantal hospitalen bijgekomen (meestal op de zeedijk en van zeer grote luxe). Is het eigenlijk een hospitaal of een luxe hotel? Op nog geen 300 km van Parijs gelegen is de stad ideaal voor balneotherapie. Nu nog is de stad gekend voor zijn talrijke hospitalen.

Ook de andere zorginstellingen worden onderbenut: ik hoor regelmatig de overdrukventiel van de zuurstofstank werken, een teken dat er geen zuurstof afgetapt wordt in het hospitaal. Plots gaat een automatische deur open. De gebouwen zijn verlicht, maar er is niemand aanwezig.

L'institut Calot lijkt meer op een super-de-luxe hotel met een eigen strand (afgesloten voor het publiek) dan op een hospitaal met de bijhorende voorzieningen zoals een spoeddienst. Als je je met een open beenbreuk komt aanbieden zal je waarschijnlijk zeer lang moeten wachten, want er was niemand in het gebouw.

L'institut Calot behandelde eerst beentuberculose (ziekte van Pott) en is dan overgestapt naar een gelijkaardig werkkerrein (réhabilitatie na ongeval of zware chirgurgische ingreep en traumatologie). Dit enorm hospitaal telt slechts 90 bedden.

Naast hem heb je de Hélio-Marin. Het hôpital Calvé valt een beetje uit de toon: die is niet op de zeedijk gebouwd..

Maar het is in België dat de meeste préventoriums en sanatoriums gebouwd werden: iedere gemeente moest zijn eigen sanatorium hebben! Nu blijft er nog één preventorium over, die van De Haan, het Zeepreventorium. Men behandelt er kinderen met chronische ziektes zoals muco en astma, kinderen die in revalidatie zijn na een heelkundige ingreep en obesen.

Indien je interesse hebt in het onderwerp, lees dan de pagina over de zeehospitalen.

Na de tweede wereldoorlog en de eerste "congés payés" konden de mijnwerkers één week verlof aan de zee nemen (één week per jaar, wel te verstaan). De genationaliseerde steenkoolmijnen hadden een hôtel gekocht, Hôtel Régina (bestaat ook nog steeds). Meer informatie over de noord-franse steenkoolmijnen is te vinden in het steenkoolmuseum van Lewarde