Dit is een vervolg op mijn eerste bezoek van de Verbeke Foundation. Omdat mensen die ik ken laatst het museum bezocht hebben, vond ik het de moeite om nog eens langs te gaan.
En 5 jaren later ben ik opnieuw naar de Verbeke foundation geweest. Ik betaal maar al te graag de inkom om zoiets in leven te houden. We zitten volop in het coronatijdperk (april 2021) en het enige wat de mensen nog mogen doen is een beetje rondwandelen. Het is niet normaal hoeveel mensen het museum bezoeken. De bar achteraan het museum is gesloten.
Het is altijd opmerkelijk, de mensen verlaten het museum met een glimlach op hun gezicht. Ik had dat al bij mijn vorig bezoek opgemerkt.
Er zijn spullen verplaatst, andere dingen zijn weg. Artisten dumpen hun laatste creaties hier, ook Beaufort spullen komen hier uiteindelijk terecht als geen enkele gemeente de kunstwerken op zijn grondgebied wilt plaatsen. Je zou kunnen stellen dat dit de vuilbak van de kunstwereld is.
Achteraan zie je allerlei vreemde voorwerpen. In Afrika worden de mensen soms begraven in een doodskist die en verband heeft met hun vroeger werk: een doodskist onder de vorm van een koe voor een landbouwer, een vliegtuig voor een piloot, een auto voor een taxichauffeur,... Buiten zie je enkele meer normale grafzerken en ook binnen is er ruimte voor enkele stukken marmer, maar dit laatste interesseerde mij niet.
Waarschijnlijk ten gevolge van de coronamaatregelen zijn er veel minder kunstenaars ter plaatse aanwezig en bepaalde ruimtes zijn leeg. Het museum begint meer en meer te lijken op een oude biologieklas, met kasten vol opgezette dieren. Gelukkig dat het niet binnen regent in dit deel van het museum, want het zou anders sterk gaan stinken!
De meeste spullen buiten zijn er nog steeds, maar nog verder doorgeroest. Het gras en de bomen groeien door een oude treinlocomotief, nu pas wordt het een echt kunstwerk. Aan de zijkant zijn ze aan het bouwen: ze legen steen op steen tot er een muur ontstaat, niet echt recht maar dat is ook niet nodig. Cement kennen ze hier nog niet.
Ik zou niet durven zeggen dat dit een museum is die even waardevol is als de Bois du Cazier of een museum over de tweede wereldoorlog, maar het heeft ook zijn nut. Een uitlaatklep voor bepaalde artisten en mensen die niet weten wat te doen in deze coronatijden.
En nog een kleine opmerking: al een paar jaren gebruik ik enkel nog m'n smartphone in dergelijke omstandigheden. M'n zware spiegelreflex laat ik nu thuis, ik gebruik die enkel nog voor modellenfotografie, want dan heb je de specifieke mogelijkheden van de reflex wel nodig.
Als er niet teveel volk aanwezig is, kan de Verbeke Foundation gebruikt worden als kader voor een fotoshoot met modellen.
|