Men had mij verteld dat de verlichting in het museum erbarmelijk was, en dit is inderdaad het geval. Dit is het moment om eens mijn f/1.4 lenzen boven te halen, maar helaas ik had mijn Sigma 50mm uitgeleend. Deze lens is beter geschikt dan de 85mm lens die ik nu gebruik heb. Deze lens heeft een te lange brandpuntsafstand en je kan die enkel gebruiken om details of kleine onderwerpen te fotograferen. Maar de lens is uitzonderlijk wat de kwaliteit betreft, retescherp en een mooi zachte achtergrond. Ideaal zou een 35mm lens zijn (full size body). De foto's zijn niet bewerkt (enkel uitgesneden indien nodig). het fototoestel stond ingesteld om gesatureerde kleuren te geven.

Er is een historische evolutie wat de locomotieven betreft: eerst de stoomlocomotieven, dan de diesels en uiteindelijk de electrische locomotieven. Maar veel informatie wordt niet gegeven: waarom moet er nog een locomotief geplaatst worden bij electrische treinen, terwijl de electrische aandrijving in ieder wagon mogelijk is? Waarom worden er nog diesellocomotieven gebruikt op geëlectrificeerde lijnen?

Ik ben van mening dat de prijspolitiek van het museum grondig aangepast moet worden. 10€ voor iedereen, en zeker voor de kinderen. Ze maken meer lawaai dan de andere bezoekers, ze lopen overal rond, ze willen constant in de locomotief kruipen, ze steken iedereen voorbij als er ergens een file is, enz. Het is niet 10€ die kinderen zouden moeten, betalen, wel 100€.

Het museum werd door de NMBS gerealiseerd (of hoe de maatschapij nu heet), met de medewerking van voormalige machinisten die verschillende machines bewaard hebben. Het was eerst voorzien dat het museum in het Noordstation zou blijven (er was vroeger een klein museum), dan zou het museum naar Oostende verhuizen, maar uiteindelijk is het Schaerbeek/Schaarbeek geworden. De keizer van Oostende had het eens niet voor het zeggen, maar het kan ook zijn dat hij geen vetbetaalde postje zou krijgen, waardoor hij geen moeite gedaan heeft (cfr. de verschillende falende windmolenbedrijven in OOstende, allemaal betaald met belastingsgeld). Uiteindelijk zou er toch een museum in Oostende komen met de stukken die geen plaats gevonden hebben in Brussel.

Het museum is eigenlijk een museum over de geschiedenis, een herrinnering aan Expo '58 toen de treinen nog op tijd reden, toen de stations nog proper waren, toen de jongeren de ouderen hun zitplaats aanboden. Een periode die totaal voorbij is. Jongeren zetten nu hun rugzak op de bank ernaast zodat de ouderen recht moeten staan.

Toen hadden de treinen een positiever imago. Als men op vakantie ging, nam men de trein, eerst naar de kust (die toen nog belgisch was en niet vlaams), dan naar het zonnige zuiden, maar nooit met het vliegtuig. Men geraakt sneller van Brussel in Oostende in 1975 dan nu: men heeft extra rustminuten ingecalculeerd om mogelijke vertragingen op te vangen.

De TGV heeft niet het imago van de TEE van toen. Als men het nu over de TGV heeft, dan is het omdat er weer een staking is, of omdat er een trein vastgelopen is en de mensen 3 uur hebben moeten wachten (altijd in putje winter of op een hittedag, nooit op een doordeweekse dag).

Na het bezoek vraag ik me nog altijd af wat ik bijgeleerd heb. Ik heb enkele locomotieven gezien (heel slecht belicht, maar daar was ik op voorbereid). Er is weinig informatie. Er zijn kaartmachines uit de jaren 1970, veel stationsklokken, twee koninklijke wagons, een maar miniatuurtreinen, een vermorzelde auto aan een spoorovergang en nagenoeg overal kisten met daarin striptekeningen van Kuifje.

Er is een reconstructie van een huis van een machinist (of kaartjesknipper of watever), maar de televisie uit de jaren '60 geeft een kleurenbeeld, wat direct de reconstructie waardeloos maakt. Het is een idee van hoe wij de jaren 60 zien, niet een echt beeld. Toch heeft dit deel veel bekijks.

Er is weinig achtergrondinformatie over de treinen, maar teveel informatie over Hergé. De tekenaar wordt er constant bijgehaald, met strips van Kuifje, maar ook van Quick en Flupke. Een zaal is volledig gewijd aan Hergé. Het museum speelt teveel de kaart van de souvenirs, van de nostalgie. Het is waarschijnlijk de realisatie van een oude belg van voor de derde staatshervorming, eigenlijk een staatsmuseum (bijna) onwaardig. Het is niet omdat men beschikt over een aantal historische locomotieven dat men ook een volwaardig museum kan realiseren. Het informatieve wordt naar de achtergrond geschoven.