De historiek van de telefonie staat hier: de evolutie van de toestellen, de verschillende soorten lijnen, de modem en de extra diensten zoals de minitel en uiteindelijk internet.

De prijzen waren toen relatief hoog: interzonaal bellen kostte je 5 frank voor 40 seconden met een telefoonkaart. Overal op straat kon je telefooncellen vinden, want niet iedereen had een telefoonaansluiting thuis en wie op de baan was moest kunnen terugvallen op een openbare telefooncel. Ieder treinstation had zijn telefooncel om de partner te kunnen verwittigen dat de trein weer eens te laat was. Een spiering (toen de goedkoopste stuk varkensvlees dat mijn ouders konden betalen) kostte 20 frank. 5 minuten bellen en je had de prijs van een stuk vlees opgesoupeerd. Tegenwoordig gooien ze met "gratis" belminuten als je een combi-abonnement neemt: het bellen maakt deel uit van een groter pakket met televisie, internet en porno.

De telecard was alomtegenwoordig, en terwijl de eerste kaarten in een lelijke CVP-orangeachtige kleur gedrukt waren, waren de laatste versies kleine postkaarten. Er waren zelfs telecardverzamelaars zoals er postzegelverzamelaars zijn.

Bellen naar andere continenten was mogelijk dankzij speciale satellieten van Intelsat (de transoceanische telefoonkabels hadden een te lage bandbreedte en konden in die tijd maximaal een 200-tal telefoongesprekken voeren). België was één van de 11 landen die vanaf het begin aan het project samenwerkten. Een satelliet kon toen 4000 simultane telefoongesprekken voeren en twee televisieprogramma's doorsturen (Intelsat IV).

De station van Intelsat in Lessive werd opgericht in 1972. De station werd in een dal gebouwd, zodat er minder storing ontvangen werd van nabijgelegen dorpen, maar dicht bij de autosnelweg, zodat de werknemers (meestal uit Brussel) relatief snel ter plaatse konden zijn.

In de jaren 1970 was het volledig netwerk automatisch en telde meer dan een miljoen abonnés.

Het centrum van Lessive moest als voorbeeld dienen. De gebouwen hadden een futuristische look en moesten de bezoekers imponeren, de bureaus waren modern ingericht (voor die tijd althans), er was zelfs een auditorium voor 200 mensen. De auditorium kon gebruikt worden voor teleconferenties (toen enkel geluid, geen beeld). Het was de gewoonte dat er schooluitstappen naar Lessive georganiseerd werden (voor de franstalige scholen, althans). Jaarlijks waren er tussen de 100.000 en 150.000 bezoekers. Er waren meer begeleiders dan technici aanwezig op de site.

De RTT was een openbare instelling en hoewel winst maken niet belangrijk was, maakte het bedrijf van publiek recht toch heelwat winst. Genoeg in ieder geval om deze luxe installaties te bouwen en te onderhouden.

In 1992 wordt de RTT Belgacom, maar veel veranderd er nog niet. Belgacom heeft nog steeds de monopolie van de telefonie. De GSM wordt rond die datum gelanceerd, maar hier ook heeft Belgacom voorlopig nog een monopolie.

Maar de zaken gaan (een beetje) minder goed voor Belgacom in de volgende jaren. De installaties zijn ondertussen verouderd. Er worden meer en meer telefoonkabels op de bodem van het oceaan gelegd, waardoor de capaciteit constant verhoogd wordt. In het jaar 2000 kan een kabel 80.000 gesprekken overbrengen, voor een kost die lager is dan die van een satellietverbinding. De satellietverbindingen zijn enkel nog interessant voor landen die niet over kabelverbindingen beschikken (bepaalde afrikaanse landen), maar de opbrengsten zijn onvoldoende om uit de kosten te geraken.

In 2007 worden de installaties verkocht aan BSS (Belgian Satellite Services), maar het bedrijf ging failliet in 2016. Het bedrijf verzorgde verbindingen met de satellieten Hotbird en Eurobird (IP over satelliet, broadcastdiensten). Het was een indisch bedrijf en de indische directeuren verdienden elk 186.000€ per maand (bijna evenveel als onze Michel) zonder maar één keer een voet te hebben gezet in Lessive.

De bossen rond de installaties blijven eigendom van Belgacom. Sindsdien staat de volledige site te koop, zowel de satellietinstallaties als de omliggende bossen die nog steeds eigendom van Belgacom zijn (ondertussen Proximus), gebied van 6 + 42 ha.

Let op! Er staan bewakingscamera's op de volledige site, zelfs een camera op de communicatietoren (misschien om na te gaan dat niemand de toren probeert te beklimmen om de straalverbindingen te onderbreken met zijn lichaam?)

Een entrepreneur heeft de site opgekocht en denkt er luxe appartementen, een school en service flats te bouwen. De satellietschotels zouden bewaard blijven. Er zou ook een soort museum komen. Het project krijgt de steun van de gemeente, er moeten nu nog enkel geldschieters gevonden worden.

Er bestaat nog een satellietstation in Redu. Dit station wordt niet gebruikt voor telecommunicatie, maar om de satellieten te volgen en te besturen. Het is eigendom van de ESA (European Space Agency).