In die tijd bestond er geen behandeling voor tuberculose. Verzwakte kinderen werden in een preventorium opgenomen om te versterken, in de hoop dat ze zouden genezen (wat meestal ook het geval was). Een preventorium verschilt in dat opzicht van een sanatorium dat er nog hoop op genezing is.

In een sanatorium werden volwassenen opgenomen die al duidelijke tekenen van de ziekte hadden. Genezing was eigenlijk niet meer mogelijk, men kon enkel de ontwikkeling van de ziekte vertragen. De beenderen en de longen werden aangetast door de microbe.

Het was één van de eerste instellingen die in België gebouwd werden. Luik was toen een industriestad en de zieken werden "geweerd" en naar het platteland gestuurd.

In die periode werden er instellingen in verschillende landen gebouwd. Ze waren altijd ver gelegen van de bevolking om contaminatie te voorkomen (verdere verspreiding van de ziekte). In de jaren '50 verminderden de nieuwe gevallen van tuberculose dankzij het gebruik van antibiotica.

De meeste instellingen sloten in de jaren '60 en '70 of zochten een andere doelgroep. Door de luchtvervuiling ten gevolge van de heropbouw na de tweede wereldoorlog (cokesfabrieken, hoogovens, enz) waren er veel kinderen met astma, en de overgebleven centra specialiseerden zich in de behandeling vas astma en andere longziektes.

Het sanatorium heeft een typische vorm met grote zonnegaanderijen en slaapzalen voor de patienten. Op de gelijkvloers is er de keuken en een zwembad. Het personeel sliep in kamers onder het dak zoals het de gewoonte was in de meeste instellingen in die tijd (mensen hadden toen geen auto's).

Na het sanatorium-tijdperk werd het gebouw een tijdje gebruikt als rust- en verzorgingstehuis, maar er is een moderner RVT gebouwd lager op de weg die beter aan de noden voldoet. Het gebouw werd in de periode 2010 tot 2013 gebruikt voor azielzoekers (en dan weet je dat het gebouw ten dode opgeschreven is). Het sanatorium du Basil is verlaten sinds 2013. Er blijft geen meubilair of machines over, nagenoeg alle ramen zijn gebroken, het gebouw heeft geen "leven" meer. De witte plastieken platen die ze geplaatst hebben zijn afschuwelijk lelijk.

Als je een moderne zorginstelling bekijkt, dan mekt je dat de gebouwen compact zijn, zodat er geen warmte verloren gaat. Bij het sanatorium du Basil is dat duidelijk niet het geval, en de grote ramen zorgen voor nog meer warmteverliezen. Dit is één van de redenen waarom het gebouw verlaten werd en men een modernere gebouw heeft gezet een honderdtal meters verder.

Van de instelling blijft er niet veel over: alle gebouwen staan leeg. Een overblijfsel is de aandrijfmotor van de lift.

Een gelijkaardige instelling die heelwat interessanter is, is het preventorium van Dolhain.