Waarborgbepalingen

Wat de waarborgbepalingen en andere wettelijke elementen van een verkoop betreft: de fabrikanten lappen die gewoon aan hun metalen laars. Wat kan een regering eigenlijk nog doen? De cash flow van een onderneming zoals Apple overtreft die van de Verenigde Staten. Op een dergelijk niveau speelt België en zelfs Europa geen enkele rol meer. Nog een negatieve gevolg van de wereldwijde globalisatie: de grote bedrijven zijn machtiger geworden dan de soevereine staten. De staatsgrenzen gesloten houden voor buitenlandse produkten (zoals in Noord-Korea) is zeker geen oplossing. Maar bestaat er echt geen middenweg?

Concurrenten HP en Apple laten hun computers in dezelfde fabrieken van Foxconn bouwen. Foxconn, dat zijn die chinese fabrieken waarvan 30% van de arbeid gedaan wordt door “jobstudenten”. De arbeiders wonen in slaapzalen met roosters vòòr de ramen om zelfmoord te vermijden. Gemeenschappelijke leefruimtes, refters, slaapzalen, geen privacy. Camerabewaking overal. En dag en nacht slogans van de fabriek door de luidsprekers (bij ons is het Joe FM, even erg).

Het zijn de fabrikanten die de waarborgbepalingen opstellen. In Amerika is een waarborgperiode van 90 dagen niet ongewoon. In het algemeen is een dergelijke periode lang genoeg om verborgen gebreken aan het licht te brengen.

In België is de waarborgperiode twee jaar. Daarbij komt nog dat we in België met de slechtst mogelijke wetteksten zitten. De verkoper is verantwoordelijk voor de uitvoering van de waarborg, en dit in alle situaties. Het antwoord van de inspecteur van FOD economie: "de fabrikant kunnen wij niet verantwoordelijk stellen, want die zit in het buitenland, wel de kleinhandel".

Fabrikanten geven soms 5 jaar waarborg of zelfs levenslange waarborg op hun produkten (dit zijn meestal de goedkoopste pruts-toestellen). Maar wat er niet bij vermeld wordt, is dat je daarvoor een betaalnummer moet bellen (je hangt een paar minuten aan de lijn en de eventuele kost voor de fabrikant is al terugbetaald). Het toestel moet ook op jouw kosten aangetekend opgestuurd worden. De fabrikanten gaan ervan uit dat je voor een toestel van pakweg 50 of zelfs 100 euro deze stappen niet zal ondernemen (je zit direkt aan een telefoonkost van 20 euro nog voor je een mens aan de lijn hebt gehad en vaak moet je meer dan één keer bellen). De wachtmuziekjes zijn vele malen duurder dan de duurste hits op internet.

Maar het probleem in Belgie is dat de verkoper verantwoordelijk is voor de waarborgafhandeling, zelfs voor de "levenslange" waarborg die door sommige fabrikanten gegeven wordt. Wij moeten dus een half uur aan de lijn hangen (loonkost + telefoonkost) en het toestel aangetekend opsturen. Ik kan u niet verbieden gebruik te maken van de bespottelijke belgische wetten, maar weet dat ik u, uw kinderen, kleinkinderen, aangetrouwde familie en buitenechtelijke relaties tot mijn laatste adem zal vervloeken.

Terwijl er in angelsaksische landen een begrip bestaat zoals “best effort”, dat wil zeggen de moeite doen om het probleem op te lossen, bestaat er in België zo’n begrip niet. Dus als de fabrikant uiteindelijk besluit het defekt toestel niet om te ruilen, dan is de verkoper verantwoordelijk voor het feit dat de fabrikant in gebreke blijft. Als de fabrikant een levenslange waarborg op zijn toestellen geeft en zijn verplichting uiteindelijk niet nakomt, dan moet de verkoper (dus de kleinhandel) voor een oplossing zorgen. De enige oplossing is vaak een omruiling op eigen kosten.

Een waarborgperiode van 90 dagen is wettelijk verboden, maar een levenslange waarborgperiode is nog minder goed voor de kleinhandel. Hoe je het draait of keert, het is de kleinhandel die zal opdraaien voor de kosten.

Maar buiten waarborg is het nagenoeg onmogelijk een toestel hersteld te krijgen, het is alsof de fabrikanten daar niet op gerekend hebben. Het kan ook zijn dat ze de mogelijkheid op hun website goed verstopt hebben, want de bookmark die verleden maand nog werkte blijkt nu naar een onbestaande pagina te leiden. Teveel klanten hadden de weg blijkbaar gevonden.

Je moet weten dat je toestel opgestuurd wordt met een veiligheidstransport met bewaking door de federale politie. Er wordt tevens een milieueffektenrapport opgemaakt (vermoedelijk in verband met de gevaarlijke lithium-batterijen). Hoog radioactief nucleair afval naar een verwerkingsbedrijf vervoeren gaat eenvoudiger dan je computer laten afhalen voor herstelling.

Soms moet je vooraf betalen: dan weet je ten minste wat je te wachten staat: 249€ het derde jaar en 390€ het vierde jaar. Na 4 jaar wordt het toestel niet hersteld. Maar het gebeurt ook dat er geen stukken meer te krijgen zijn na 2 jaar. Je hebt dus betaald, en je krijgt je toestel onhersteld terug, maar geen terugbetaling. Na lang aandringen krijg je dan toch een tegemoetkoming van 50€ bij de aankoop van een nieuwe computer (van hetzelfde merk, wat ieder rechtgeaarde klant zou weigeren).

Soms moet je niet direct betalen, maar krijg je een faktuur van honderden euro's éénmaal de computer in handen van die bandieten. Laat je het toestel niet herstellen, dan moet je ook betalen om het toestel terug te krijgen (bijna evenveel als om het toestel te laten herstellen, de volledige gemeentelijke ambtenarenkorps van de grootstad waar de hersteldienst gehuisvest is moet blijkbaar vergoed worden, dat zijn pas steekpenningen...) Dat is niet meer een normale verzendkost, dat zijn maffiapraktijken. Als je iets op ebay koopt, betaal je iets van een 10€ voor een aangetekende zending, hier betaal je zo'n 50-tal euros voor dezelfde verzending.