“in den beginne” zaten er instelpotentiometers in de videocameras. Ah! de zalige tijd van de fullsize VHS videocamera met loodbatterij die je op je schouder moest dragen! De videocamera's en de potentiometers werden kleiner en kleiner, totdat ze niet meer kleiner gemaakt konden worden. En er waren meer en meer potmeters nodig, maar de beschikbare printoppervlakte groeide niet mee, in tegendeel. De grondprijzen per vierkante millimeter schoten de lucht in.

Bij de eerste videocameras waren er enkel potmeters voor de instelling van de sensor: pedestal spanning, versterking, kleurverschilversterking, kleurzuiverheid, blooming, enz. Een 20-tal instellingen controleren en de camera was in orde.

Bij de eerste video-camera's had je een mechanische back-focus instelling die ervoor zorgde dat het beeld scherp bleef ongeacht de zoompositie (eenmaal scherpgesteld in tele-stand bleef de camera altijd scherp in alle tussenstanden). Zo maakte je de lens unit perfect parfocaal. Dit was een mechanische instelling op de lens unit zelf. Ook filmcamera's en studiocamera's zijn parfocaal, dit maakt deze lenzen zo duur (lees bijvoorbeeld het artikel over de Canon lenzen voor video-toepassingen).

De camera's werden kleiner en kleiner en meer funkties werden electronisch uitgevoerd. De kleinere optische systemen verloren hun zoom-instelling (er was geen plaats meer voor een zoomring: de vingers van de eindgebruiker waren veel te volumineus gebleven) en de lenzen waren niet meer parfocaal: bij het veranderen van de zoom-lensgroep moest ook de focus groep bijgesteld worden (varifocale lenzen). Al deze instellingen moesten electronisch gebeuren, want de lens kon niet meer manueel ingesteld worden.

Daarvoor werd de VFK0644 in het leven geroepen: een soort controlepanel die met de camera kon communiceren. Veel verschil met de DSKY was er niet: voor de besturing van de Lunar Module moest men een PROG, een VERB en een NOUN ingeven, hier moet men een COMMAND, een DATA en een ADDRESS ingeven (in een vorig leven was ik astronaut). De DSKY rekende octaal, de VFK doet dat hexadecimaal. De DSKY had een groene rustgevende FL display, de VFK lelijke rode leds.

Bij iedere nieuwe camera moest er een nieuwe EEPROM ingestoken worden (de EEPROM die gemonteerd staat is die voor de Panasonic NV-S7). Het veranderen van de instellingen gebeurde zoals bij een klassieke videocamera (maar gebeurde veel trager: dit is de vooruitgang). In plaats van aan een instelpotmeter te draaien moest je numerieke waarden ingeven. De numerieke waarden werden in het geheugen van de camera geschreven en bedienden een soort electronische volumeregling voor de verschillende instellingen.

Men moest bijvoorbeeld de pedestal instellen (nul-niveau van de sensor).

• [0] [1] [CMD] (command 01 is schrijven)
• [6] [E] [DATA] (de te schrijven waarde)
• [8] [A] [ADR] (de lokatie in het geheugen waar de data geschreven moest worden)
• [SET] (om de opdracht effectief uit te voeren).

Ook de trimmers van het video-gedeelte (head switch point, ...) werden digitaal uitgevoerd (dit was het geval met de bekende Panasonic NV-S1 die maar één print bezat waarop alles gebeurde).

Men kon ook gemakkelijk een waarde verhogen of verlagen ([DATA] [INC] of [DEC] en [SET]) of de opeenvolgende geheugenplaatsen inlezen ([ADR] [INC] en [DEC]). Men kon tussen geheugenbanken schakelen ([SHIFT 1] en [SHIFT 2], dit laatste was voorzien in de hardware, maar ik kan mij niet meer herinneren dat ik het ooit heb moeten doen.

De communicatie gebeurde met een kabeltje (onderaan links in beeld). Bij de eerste types was er een connector op een print, nadien moest je de draadjes links en rechts op de print solderen.

En dan is Hifi Roels failliet gegaan...