Principeschéma Philips televisie

Dit schema wordt in detail besproken op de Philips pagina.

De beeldbuis die in de eerste Philips televisie gebruikt werd was een MW22-16 (diagonaal van 22cm). De TX-400 was beschikbaar vanaf de jaren 1950. Een paar jaren later werd een grotere beeldbuis in gebruik genomen, de MW36-24 (36cm beelddiagonaal).

De MW43-24 had een metalen conus: het was toen technisch niet mogelijk zulke grote beeldbuizen uit één stuk te maken. De buis met metalen conus had talrijke nadelen en werd spoedig vervangen door een beeldbuis volledig uit glas, de MW43-43.

De MW53-20 werd in veel toestellen gebruikt. Men vond toen dat een beelddiagonaal van 53 cm eigenlijk ruim voldoende was. Hetzelfde fenomeen gebeurde met de kleurentelevisies, die allemaal een beelddiagonaal van 66cm hadden.

Arel Series 800

Andere merken die eigen ontwerpen gebruikten waren bijvoorbeeld Barco (bestaat nog steeds) en Anex (zij hebben zelfs kleurentelevisies gemaakt). Alle andere merken waren toen al opgekocht door Philips zoals ACEC en gebruikten Philips chassis en beeldbuizen in ene eigen kast.

De schakeling van Arel is ontworpen in de jaren 1960 en gebruikt voor die tijd een moderne lijneindtrap (PL500) en voedingsdiode (BY100), maar is al verouderd ten opzichte van toestellen die al op de markt zijn, en een jaar eerder ontworpen zijn geweest. De Philips die op een volgende pagina besproken wordt heeft een moderner ontwerp, terwijl de lijneindtrap een oudere PL36 is (en de voedingsdiodes zijn twee OA210).

De televisie kan enkel lokale zenders ontvangen, want er zijn te weinig middenfrekwent trappen, namelijk 2 in plaats van 3 of 4. Men gebruikte 4 middenfrekwent trappen als men standaard-pentodes gebruikte (EF80) en drie trappen als men modernere buizen gebruikte (PCF200/PCF201).

De VHF trap bestaat uit een cascode versterker (een standaard schakeling) met een PC806 gevolgd door een triode-pentode PCF87 die als oscillator-mengtrap gebruikt wordt. Voor de UHF band wordt er beroep gedaan op een Philips tuner.

Het middenfrekwent gebruikt twee trappen met een EF183 en een EF184. De eerste buis is een regelpentode (zoals veel buizen met een oneven eindgetal) en de tweede buis een pentode met een hoge versterking.

Het contrast wordt ingesteld door de spanning op het tweede rooster van de beeld eindbuis (PCL84) te wijzigen. Daardoor gaat de buis minder of meer geleiden, waardoor er ook een veranderlijke spanning op de cathode is. De spanning op de cathode wordt ook gebruikt om de versterking van bepaalde trappen in te stellen. Er is geen echte automatische gainregeling, maar voor een televisie met slechts twee MF trappen is dit ook niet echt nodig.

Het interdraaggolfprincipe wordt gebruikt voor het geluid, met een MF trap op 5.5MHz (EF80) en een audiotrap (PCL82).

De synchronisatiescheider gebruikt een ECH84, de rastereindtrap bestaat uit een PCL85 en de lijntrap uit een PCF80 gevolgd door een PL500.

De schakeling is eerder een principeschema, de schakeling is eigenlijk een schoolvoorbeeld van verschillende deelschakelingen die aan elkaar geplakt worden om tot een televisieontvanger te komen. Ik vraag mij echt af of dit toestel echt op de markt is gebracht: de concurrentie zat al veel verder.

De echte Philips zwart-wit televisies worden hier besproken.