Het bestond uit een klein televisiescherm, niet groter dan een oscilloscoopscherm, dat paars-blauw uitstraalde (hogere energie) en een zeer korte persistentie had. De gebruikte anodespanning was zeer hoog (tot 30kV) om een zeer scherp en helder punt te bekomen.

De beeldbuis tekende een ongemoduleerd beeld en het licht werd door een lens naar een diapositief gestuurd. De foto werd dus als het ware "afgetast" door de lichtstip van de speciale beeldbuis. Achter de dia zat er een fotocel die het licht van het beeld opnam. Maar voor onze ogen gaf de beeldbuis enkel een wit, zeer helder en egaal beeld door de persistentie in onze ogen.

Maar het systeem werd vooral gebruikt om bioscoopfilm af te tasten. Het voordeel ten opzichte van een televisiecamera is de minder complexe installatie en beperkte afregeling die nodig is.

De flying spot scanner werd oorspronkelijk ook gebruikt bij de eerste ontwerpen van een volledige electronische televisie (juist voor de tweede wereldoorlog): het probleem was immers de beeldopnamebuis die bijzonder complex en weinig lichtgevoelig was. De flying spot kon een goed beeld leveren met beperkte middelen.

De lichtstipaftaster werd vooral gebruikt voor film: eerst in het intermediate film system omdat men niet over bruikbare televisiecamera's beschikte, maar later bleef het systeem in gebruikt om films op televisie te vertonen (telecinema), en dit tot in de jaren 1980.

Hieronder: speciale beeldbuis voor flying spot toepassingen.