Ik kan je al zeggen dat de schakeling perfect werkt voor kleine sweeps. Een triode kan namelijk ook gestuurd worden op zijn anode! De triode links wordt op z'n rooster gestuurd, de wisselspanning zien we ook over de cathodeweerstand. Deze veranderlijk spanning over de cathodeweerstand veroorzaakt echter ook een wisselende stroom. Maar de constante stroombron stabiliseert de stroom. Hebben we een positieve spanningspuls over het rooster van de linkse triode, dan hebben we een hogere spanning over de weerstand, een hogere stroom door de triode. De stroombron is echter ingesteld voor een bepaalde stroom en als de stroom stijgt gaat ook de spanning over de CCS stijgen totdat de stroom weer gestabiliseerd is.

De hogere spanning over de CCS betekent echter een lagere spanning over de twee triodes. Dit is goed te zien op de grafiek links: bij een daling van de anodespanning van 200 naar 100V daalt de stroom van 9mA naar 1mA.

De daling van de anodespanning heeft ook als gevolg dat de versterking van de gestuurde triode minder wordt. In plaats dat de wisselspanning op de cathode ongeveer 90 - 95% van de roosterspanning bedraagt, bedraagt de wisselspanning op de cathode nu iets van een 45 - 47% (de helft)

Dit systeem werkt enkel bij triodes waarbij de anodestroom sterk afhankelijk is van de anodespanning (en niet enkel van de roosterspanning). Bij pentodes werkt dit niet, de curves zijn nagenoeg horizontaal.

Men heeft dus een enigszins bruikbare fasesplitter ontworpen. We hebben eigenlijk twee problemen, een grote spanningszwaai op de anodes en een vermindering van de wisselspanning op de cathodes. De fasesplitter kan enkel gebruikt worden voor kleine wisselspanningen.

Nochtans is de oplossing eenvoudig: de condensator verplaatsen! Als de anodespanning daalt, dan daalt ook de roosterspanning op de rechtse triode en heeft men een sturing via het rooster (en niet meer via de anode). De veranderingen in de anodespanning zijn nu vergelijkbaar met die op de ingang. We halen ook opnieuw onze spanningsversterking van 0.9×.

Toen ik de schakeling zag, dacht ik direct dat we daar een perfecte schermroostersturing zouden kunnen maken voor tetrodes die op het schermrooster gestuurd worden (enhanced triode schakeling).

Ik heb direct een testschakeling gebouwd met een paar EL508: dubbele triode ECC82 met stroom van 10mA per triode en een cathodeweerstand van 100kΩ (de stroom moet door het schermrooster lopen, niet door de cathodeweerstand).

Het werd geen succès. De schakeling werkte enkel als ik de EL508 in classe A gebruikte (waardoor ik slechts een outputvermogen van 10W haalde, wat op zich niet zo'n groot bezwaar was). Door de cathodeweerstand te verlagen in waarde kon ik de eindtrappen verschuiven naar classe Ab. Maar de vervorming was hoog vanaf een vermogen van meer dan een watt. Het heeft geen zin van verder te experimenteren met deze schakeling (het werkt ook niet goed met een EL504).

Het probleem van de schakeling is dat de schermroosterstroom niet lineair verandert, maar exponentieel. In rust heb je bijvoorbeeld een schermroosterstroom van 4mA voor een anodestroom in de tetrode van 30mA en op vol vermogen (positieve spanningspiek) een stroom van 20mA voor een anodestroom van 60mA. De verhouding is dus niet lineair. Bij een enhanced triodeschakeling speelt dit geen rol, de triode levert de stroom die nodig is. Hier speelt dit echter wel een rol: de anodestroom van de drivertrappen is beperkt en moet noodgedwongen in balans zijn door de CCS. Het signaal op de uitgang had afgeplatte toppen boven en onder met heel veel oneven harmonischen (uitgangssignaal 1.5W).

De weerstand en elko naar massa zijn in theorie niet nodig, want de stroom wordt beperkt door de CCS. De stroom door beide buizen moet wel ingesteld worden, gebruik daarvoor een cathodeweerstand van 1Ω als meetweerstand in de cathode of anodekring. Beide roosterspanningen zodanig instellen dat men een kleine (maar voldoende) spanning over de CCS heeft, bijvoorbeeld 50V voor een swing op de output van 20V.

Het is zinloos een stroombron in de anode en cathodekring te plaatsen. Eén van de twee gaat de stroom beperken en de andere gaat niet correct werken.

Dit is eigenlijk de Self Inverting Push Pull maar met een stroombron in de anode in plaats van een stroombron op de cathode. Het voordeel is dat de uitgangsimpedantie laag is en men kan een transformator met een lagere transformatieverhouding gebruiken. Bij een klassieke push pull gaat men een transformatieverhouding gebruiken van 30:1, hier volspaat een verhouding van 11:1.

Maar aan de andere kant heeft men een sterkere stuurspanning nodig in vergelijking met een gemeenschappelijke cathodeschakeling. Dit is een asymmetrische sturing (die enkel op één buis toekomt). De fouten van de drivertrap en van de eindtrap worden niet gereduceerd door dezelfde fouten (maar in omgekeerde richting) van de tweede kant zoals bij een echte push pull. De versterker geeft veel even harmonischen zoals een single ended versterker.

De versterker kan ook enkel in classe A werken zoals alle SIPP schakelingen. Het beschikbaar vermogen is bijna het dubbele van een single ended versterker.