De buisvoet werd gelanceerd om de nadelen van de octal buisvoet tegen te gaan:

• Het cement dat gebruikt wordt om de glazen buis aan de plastieken buisvoet (phenol) te bevestigen had de neiging los te komen.

• Er waren ook gevallen waar de punt-gelaste contacten in de voet loskwamen door trillingen.

• De capaciteit tussen de pennen was te hoog en er kon te gemakkelijk vocht in de buisvoet dringen.

• Er kon gemakkelijk overslag gebeuren tussen de pennen want de buizen voor electromagnetische afbuiging werken op zeer hoge spanning.

Het was niet mogelijk een vermogensbuis met octalvoet te bouwen die gebruikt kon worden in professionele toepassingen. De bedoeling was dat de buizen uit de PL500-reeks zo'n 10.000 uren zouden moeten meegaan in plaats van de gangbare 2000 uren. Philips heeft zo besloten dat daarvoor een betere buisvoet nodig was.

Het gat in het midden van de buisvoet is ideaal om een led te monteren

De buis rechts is een pre-productie PL508 waarbij het vacuum trekken via de onderkant van de buis gebeurde. Nadien is men overgegaan naar het vacuum trekken via de bovenkant (vandaar de typische uitstulping aan de bovenkant van de buizen). Sommige buizen buizen hebben nog steeds een uitstulping onderaan en de magnovalvoet is daarop voorzien en heeft een gat in het midden.

Ik had geen blauwe led, maar het werkt ook met een groene led!

De noval buisvoeten kunnen ook doorboord worden om er een led te installeren, maar het is zinloos voor octal buisvoeten want de basis van de buis is een ondoorzichtige phenol of bakelieten houder.

De EL504 is de 6.3V versie van de meer bekende PL504 (gloeispanning van 27V). Ik heb echter gemerkt dat er een kleine spanningsverschil is indien men de EL504 buizen in serie zet voor de gloeispanning (4 buizen op 24V). Je moet dit nagaan, zeker als de buizen van verschillende fabrikanten zijn. Het verschil in spanning moet minder dan 5% zijn, de gloeispanning moet meer dan 6.0V zijn en minder dan 6.5V.

In mijn versterker gebruikte ik tot nu toe lijneindtrappen van zwart wit televisies (recup uit de jaren 1970 - 1980). Deze buizen zijn nagenoeg 50 jaar oud, de emissie kan tegruggevallen zijn en het is moeilijk paren te vormen. Ik ben eigenlijk nooit gelukkig geweest met de audiokwaliteit van de versterker, ik ben zelfs overgestapt op PL508 NOS buizen die in de rastereindtrap van kleurentelevisies gebruikt werden. De buizen zijn minder krachtig, maar het waren ongebruikte buizen die gelijke eigenschappen hadden.

De EL504 buizen zijn recent gefabriceerd en dat is direct hoorbaar aan de geluidskwaliteit. Alle buizen hebben identieke eigenschappen en het is niet nodig gepaarde buizen uit te zoeken.

De ruststroom van de buizen moet ingesteld worden tussen 5 en 10mA, je regelt de stroom best af om een minimale vervorming te hebben bij 100mW, 1W en 10W.

Op het skoopbeeld zie je het ingangsignaal (blauw), uitgangssignaal (geel) en de cathodestroom van beide eindtrappen (magenta en groen). De testfrekwentie bedraagt 400Hz. De stroom loopt lichtjes op om de spanningsval aan secundaire zijde te compenseren (tegenkoppeling). De cathodestroom bedraagt 130mA piek (ongeveer 40mA over de volledige periode).

Er is een klein verschil tussen de magenta en groene curve, veroorzaakt door de cathodyne drivertrap, maar in de praktijk is het verschil niet merkbaar voor sinussignalen en niet hoorbaar als muziek afgespeeld wordt.

Er zijn pogingen ondernomen om ook de magnovalvoet te gebruiken voor audio eindtrappen, maar dit werd geen succès. De transistor was aan zijn opmars bezig en de fabrikanten vonden het niet zinvol een andere buisvoet te gebruiken.

• EL506 door Brimar gelanceerd, kan eventueel vervangen worden door de meer voorkomende PL508 (lager vermogen).

• EL503 buis met spanrooster, moeilijk vervangbaar door andere types (zie mogelijkheden op de schema's).

"Amerikaanse" Magnoval