In Europa werd de buis in Frankrijk gebruikt (zij willen altijd anders doen dan de rest). Dario is een specifiek frans merk zoals Mazda/Belvu (maar gebruikte de know how van Philips). Frankrijk is later overgestapt op de meer betrouwbare en goedkoper te produceren magnovalvoet voor zijn lijneindtrappen zodat er nog een voldoende stock aan NOS buizen is (aan goedkope prijzen in vergelijking met moderne buizen zoals de EL34 ea.).

Voor mensen die wensen te werken met lijneindtrappen, maar een chassis hebben met octalvoeten is dit een mogelijke oplossing. De gloeispanning van 6.3V is ook gemakkelijker hanteerbaar dan de 27V van de PL504.

Er zijn weinig versterkers gebouwd met deze buis, maar dit zou geen probleem moeten vormen, want de eigenschappen zijn vergelijkbaar met die van de EL500/PL500 (en de EL504/PL504). Voor deze buis zijn er heel veel schakelingen gepubliceerd omdat die gemakkelijk te vinden en goedkoop was.

De buis is wat dikker uitgevoerd dan de EL504. De anode-oppervlakte (die kenmerkend is voor de maximale dissipatie) is wat groter dan die van de EL504. Het gloeivermogen van 10.5W (kenmerkend voor de maximale cathodestroom) ligt ook wat hoger dan die van de EL504 (8.1W).

Zoals de EL504 is het maximaal vermogen aangegeven als de buis gebruikt is als lijneindtrap (hoge piekstroom en zeer hoge spanning). DE EL504 heeft een maximale dissipatie van 16W en de EL300 van 17.5W. Bij een lineair gebruik (push pull audiotoepassingen in classe AB) mag dit maximaal vermogen gerust overschreden worden bij geluidspieken (tot 35W anodedissipatie). Bij een classe-A instelling mag een maximaal vermogen van 20W echter niet overschreden worden omdat de buis het vermogen permanent moet dissiperen. De conservatieve waarde van 25W garandeert een lange levensduur van de EL300.

Zoals de meeste vermogenstetrodes en pentodes heeft de buis een hogere versterking bij een minder negatieve stuurroosterspanning. De lijnen staan op grotere afstand van elkaar bij een minder negatieve stuurroosterspanning = de stroomversterking (steilheid mA/V) is hoger. Overgang van -10V naar -5V => stroomstijging van 150mA, overgang van -25V naar -20V => stroomstijging van 75mA.

Dit effect is aanwezig bij alle lampen met een hoog vermogen, maar veel sterker bij lijneindtrappen die een hoge stroom moeten kunnen leveren (dit is bewust zo gedaan). Dit is een reden waarom deze buizen minder goed presteren in een single ended eindtrap: deze lampen vervormen meer in classe A, maar dit kan gecompenseerd worden door een push pull configuratie te gebruiken in classe AB.

Dit zijn de eigenschappen van de EL300:

• Ua: 275V
  Anodespanning in lineair bedrijf

• Ik: 330mA / 700mA
  Maximale en piek cathodestroom

• Pa: 17.5W 20W
  Maximale constante anodedissipatie bij lijneindtrap en lineaire toepassing

• Pg2: 5W
  Maximale schermroosterdissipatie

• S: 17mA/V
  Steilheid

• Ri: 3.5kΩ
  Interne weerstand

• Cutoff: -40V op g1
  Onderbreking electronenstroom

• Vg2: 170V
  Normale schermroosterspanning

In vergelijking met de EL504 die ik reeds in verschillende versterkers heb gebruikt is de EL300 een nog betere buis wat de audiokwaliteit betreft. Het vermogen dat de versterker kan leveren lijkt onbegrensd (hier beperkt door de gebruikte transfo).

Ook het feit dan de aansluitingen symmetrisch zijn is een pluspunt: je kan bijvoorbeeld de polarisatie langs één kant laten toekomen en het signaal langs de andere kant,... Het is gemakkelijk een buizenpaar op 12.6V te voeden (12V transfo's zijn gemakkelijker te vinden dan 6.3V transfo's). Indien je geen NOS EL300 meer kan vinden, dan is dat omdat ik ze allemaal opgekocht heb :)

Dit zijn optimale werkingsparameters per buis om het maximaal vermogen te halen:

• Vg2: 105 - 175V
• Vg1: -26 - -40V
• Po: 20 - 23Wrms continu
• Ia: 15mA (rust) 120mA (max)
• Ig2: 0.3mA (rust) 7.2mA (max)
• Va: 300V
• Vi: 23Veff

De dissipatie in de buis bedraagt maximaal 35W tijdens de muziekpieken zonder dat de buis te warm lijkt te worden. Met een geschikte outputtransformùator kan een piekvermogen van 100W geleverd worden zonder dat de vervorming hoger dan 3% komt. Bij een nominaal vermogen van 20W zit de vervorming onder 0.1% (met tegenkoppeling van 12dB).

De nodige wisselspanning op het stuurrooster bedraagt 23V effectief voor een vermogen dat lichtjes hoger is dan bij een EL504. De stuurspanning is wat lager dan bij een EL504 dankzij een hogere versterking (steilheid).

Eerste skoopbeeld:
Werking op 19W, geel is het uitgangssignaal in een belasting van 4Ω en magenta de cathodestroom door een meetweerstand van 1Ω, de maximale stroom is 230mA (de meting is een AC-meting en je mag niet vertrouwen op de meting op de marker). De buis kan probleemloos een dergelijke stroom leveren.

Tweede skoopbeeld:
We zien we dat de versterker overstuurd wordt, we zitten hier aan een vermogen van 30W. Het blijkt hier dat de transformator in saturatie gaat, dit verklaart de stroompiek (impedantie van de transformator zakt in elkaar, waardoor de anodestroom kan oplopen). De transformator is mijn test transfo van 25W. Het is dus niet de buis die het laat afweten, de EL300 kan een hogere stroom leveren. Maximale stroom is hier 430mA.

De schakelingen met EL300 staan hier. Deze buis werd vooral in Frankrijk gebruikt en er zijn weinig versterkers ontworpen die deze buis gebruiken. Nagenoeg alle schakelingen die ontworpen zijn voor sweep tubes kunnen gebruikt worden (EL500/PL500, EL504/PL504, EL508/PL508, EL509/PL509, PL519). Een continu vermogen van 20W met een zeer lage vervorming is probleemloos haalbaar.