Duurdere toestellen gebruiken twee EL84 (voor een vermogen van 4 à 5W) of twee ECLL800 (stereo push pull voor een vermogen van ongeveer 9W). De ELL80 kan een vermogen van tweemaal 3W leveren. Metingen hebben echter aangetoond dat het vermogen van de buis beperkt is tot 850mW bij een vervorming van 1%. Dit is nog een reden om oude buizen te vermijden en de voorkeur te geven aan moderne buizen, zelfs al hebben ze niet precies de juiste caracteristieken. Dit als je bijvoorbeeld lampenversterkers zou herstellen of bouwen.

Dit is een mono radio met een connector waarop een stereodecoder aangesloten kan worden. Dit werd vaak in de tijd gedaan om de kosten te drukken: mensen konden later nog zo'n decoder bijplaatsen (wat weinig mensen eigenlijk deden). In deze basisconfiguratie is de radio enkel stereo wat de platenspeler betreft. Tegenwoordig wordt er vaak een bluetooth ontvanger ingebouwd en wordt de platenspeler niet meer gebruikt.

Hoewel dit een basistoestel is, is de afwerking en het design zeer verzorgd.

De ELL80 is een beam tetrode: dit merkt men op de foto: er is geen derde rooster aanwezig (keerrooster) maar een metalen kader tussen schermrooster en anode om de electronenstroom te concentreren.

Hoewel een beam tetrode theoretisch een hoger rendement heeft dan een klassieke pentode is de buis niet bijzonder betrouwbaar. De wikkelingen van het schermrooster liggen niet in het verlengde van die van het sturrooster, waardoor het stuurrooster veel electronen opvangt. De buis wordt zeer warm en de anodes zijn eigenlijk te klein (in vergelijking met bijvoorbeeld een EL84). De buis wordt niet meer gemaakt, en als die vervangen moet worden moet men twee EL95 gebruiken in een speciale buisvoet.

De ELL80 werd slechts in kleine hoeveelheden gemaakt, fabrikanten waren aan het overstappen op transistorontvangers. Deze eerste transistorontvangers hadden geen al te goede eigenschappen, maar het verbruik lag merkbaar lager.