Lithografie (steendruk) is een relatief modern drukprocédé (1796) gebaseerd om de afstoting van water en vette inkt: daar waar de steen vochtig is komt er geen inkt.

Men gebruikt een speciale soort harde kalksteen met een fijne struktuur. De steen wordt geslepen zodat men twee perfekt vlakke oppervlaktes bekomt. Dan wordt de steen zorgvuldig met water en zeep gewassen om alle vetsporen te verwijderen.

De figuur wordt op de steen getekend (links-rechts gekeerd) met een vette potlood of vette inkt. De tekening wordt in de steen gefixeerd door de steen te bedekken met een laag arabische gom gemengd met een zuur. Het zuur tast de steen lichtjes aan en zorgt dat de steen op die plaats het water zal opnemen. Er kan een licht relief ontstaan, maar dit speelt geen rol bij de afdruk.

Voor het drukken wordt de steen gereinigd en vochtig gemaakt. De plaatsen die geen tekening bevatten blijven vochtig. Nadien wordt er inkt op de plaat gestreken. Er blijft enkel inkt over op de plaatsen waar er nog vet van de tekening aanwezig is. De afdruk wordt dan overgebracht op het papier met een drukpers.

Wenst men een meerkleurendruk, dan moet de hele handeling herhaald worden voor de andere kleuren. Voor bepaalde kunstreproducties gebruikt men dezelfde steen, waarbij de vorige tekening gewist wordt. Men gebruikt dan de overgebleven sporen om de nieuwe kleur te tekenen. Men drukt de volledige oplage in één kleur (bijvoorbeeld 100 afdrukken) om dan over te gaan op de volgende kleur. Men is zeker dat er geen herdrukken gemaakt kunnen worden, daarom dat sommige van deze afdrukken een zeer hoge prijs bereiken op kunstveilingen.

Met een lithografische steen kan men een honderdtal afdrukken maken, dan wordt de steen opnieuw gepolijst voor nieuwe afdrukken of gaat men de originele tekening overtekenen.

Bepaalde afdrukken die gerealiseerd en getekend werden door kunstenaars zoals Toulouse-Lautrec zijn tegenwoordig een fortuin waard.