Er is veel veranderd sinds de beginjaren van de televisie. Nu gebeurt als digitaal, van de camera tot aan de televisie. Het videosignaal (KBOS: Kleur Beeld Onderdrukking Synchronisatie) zoals we die kennen bestaat niet meer. Composiet of component, je moet niet meer weten wat het verschil is.

Alle programma's worden nu automatisch digitaal opgeslagen, je hoeft maar in te loggen op een computer om toegang te krijgen tot de beeld- en geluidsbank.

De plaats van samenkomst is aan de taalgrens, de gang die de scheiding vormt tussen de VRT en de RTBF. Daar staat een paar oude toestellen van de collectie van het Omroepmuseum. Er was vroeger een gemeenschappelijke vzw voor het beheer van het oud materieel, maar die werd ontbonden.

We beginnen met de telecine om een film op televisie te vertonen. Indien men in de beginjaren van de televisie soms een camera gebruikte om de geprojecteerde beelden op te nemen, is men snel overgegaan naar een apparaat dat beter aangepast is.

De bioscoopfilm wordt afgespeeld aan 25 beelden per seconde in plaats van 24 (het verschil van 4% wordt in de praktijk niet opgemerkt), maar het grote verschil is dat de film gelezen wordt door een flying spot scanner (lichtstipaftaster) zodat men geen televisiecamera nodig heeft, die in die tijd heel complex was.

Men kan er ook een consumer videorecorder uit 1964 vinden (de beeldkwaliteit was niet voldoende voor broadcast). Er worden zowel lampen als transistoren gebruikt (de lampen werden in het hoogfrekwente gedeelte gebruikt, transistoren waren toen nog niet zo goed).

Het toestel kan enkel in zwart-wit opnemen, maar dat is geen bezwaar, er waren toen nog geen programma's in kleur bij ons. De recorder gebruikt 1 inch tape en de drum heeft één videokop, waardoor de tape volledig rond de drum gelegd moet worden. Modernere toestellen hebben een drum met twee videokoppen, waardoor de band slechts over 180° rond de drum gelegd moet worden. De relatieve kopsnelheid ten opzichte van de band is zeer hoog, namelijk 23.6m/s, en toch is de beeldkwaliteit maar matig.

Een volgend toestel is een draagbare Ampex quadruplex videorecorder. Het is moeilijk te geloven dat men draagbare quadruplex recorders heeft kunnen maken, als men ziet hoe groot de eerste toestellen waren (zie de tentoonstelling 70 jaar televisie).

De recorder Ampex VR-3000 kan 20 minuten in kleur opnemen, de camera die bij het toestel voorzien werd kon echter enkel in zwart-wit opnemen.

Als men ziet hoe de technieken geëvolueerd zijn, van de eenvoudige video-mengpaneel die enkel kon overvloeien tot de moderne installaties, dan mag men zich gelukkig prijzen dat men op toestellen kon werken waarvoor geen diploma organische chemie, een doctoraat in kernfysica en een specialisatie in astronomie nodig was. En waarvoor is dat allemaal nodig? Zijn de programma's zoveel beter geworden? Ik kan het niet zeggen, sinds de jaren 2000 heb ik geen televisietoestel meer.

Deze compexe eindregie is volgens de VRT achterhaald en zal vervangen worden door nieuwe installaties van zodra de nieuwe gebouwen klaar zullen zijn. Alle toestellen, zoals computers, camera's, mengpanelen, worden permanent ingeschakeld gehouden, zelfs al worden ze niet meer gebruikt en gewoon bewaard als back up.

We gaan verder naar de studio's van de VRT, en hier loop ik wat verloren: iedereen herkent de studio van één of ander praatprogramma, maar ik die al jaren geen televisie meer heb kan enkel het geheel aanschouwen. De studio is uiterst groot, en in vergelijking zijn de oude Flagey studio's veel te krap. Zelfs voor de radio zouden de studio's te klein zijn naar huidige normen, zoals je verder zal merken.

De zou de studio moeten zijn voor de nieuwsuitzendingen. Het groene deel is een chroma key die gebruikt wordt om een ander beeld te tonen op plaatsen waar de camera groen ziet. Men gebruikt groen als key omdat het een kleur is die weinig gebruikt wordt. Presentatoren mogen in ieder geval geen groen dragen.

De installaties voor de studioverlichting. Als fotograaf weet ik dat de verlichting belangrijk is, maar hier gaan ze toch een beetje te ver.

Toe ik meer dan 20 jaar geleden verhuisd ben had mijn nieuwe woonst geen distributie. Ik had een aansluiting kunnen aanvragen, maar op mijn oud adres keek ik bijna nooit naar de televisie. Ik had nog een kleine draagbare televisie en ik heb een antenne in de zolder geplaatst zodat ik de programma's van de VRT kon ontvangen (zender van Egem). Ik kon enkel de VRT ontvangen: dit was een terugkeer naar de oude tijd van voor de distributie.

Later, toen de programma's niet meer "free to air" waren ben ik definitief gestopt met televisie kijken.

Nog een studio die voor reportages gebruikt zou worden. Welke programma's? Geen idee.

Zelfs radio is niet meer enkel radio.

Een ander opnamestudio zit in het midden van het gebouw, iedereen kan zo maar de uitzending binnenstappen.

Men merkt hier goed dat de kleine gesloten studio's van Flagey niet meer passen in de cultuur van de VRT.

Communicatie gebeurt nu per satelliet. Biden vant van de trap en iedereen weet het 4 seconden later (de tijd dat het signaal heen en terug gaan van een satelliet)

De Reyerstoren werd in 1980 gebouwd en in gebruik genomen in 1982. De toren werd gebruikt voor straalverbindingen: voorzien werden de antennes op het justitiepaleis gebruikt. De toren werd nooit gebruikt om de programma's uit te zenden, daarvoor waren er specifieke zenderparken zoals Waver en Egem.

De toren wordt tegenwoordig niet meer gebruikt en werd overgedragen aan het Brussels hoofdstedelijk gewest. Satellietverbindingen zijn zodanig goedkoop geworden, dat een straalverbinding niet meer nodig is.

Een van de meest bekeken programma's van de VRT is "FC De Kampioenen"

De club waar de spelers samenkomen werd opnieuw in één van de lokalen nagebouwd en is een verplichte deel van het bezoek. De opnames gebeurden niet in Reyens en de decors werden afgebroken op het einde van de serie.