de Vakbond

Het blijkt dat ik al 25 jaar gesyndiceerd ben. In de tijd, toen ik begon te werken had ik mij ingeschreven, een beetje zoals een brandverzekering. Je weet maar nooit. Nooit deelgenomen aan een manifestatie, nooit naar een informatieavond geweest, zelfs nooit voor de sossen gestemd. Zeker nooit voor de sossen gestemd.

Na mijn ontslag ben ik dus naar de verzekering vakbond geweest. Hartig onthaal door de baliedame. Ze spreekt vlot engels, arabisch, russisch, frans, gebarentaal, nederlands en ostèèns, kwestie van alle mogelijke aangespoelden te woord te kunnen staan.

Ik wordt doorverwezen naar een dame in een lokaaltje, één en al vriendelijkheid, ze bood mij zelfs een koffie aan, dit blijkt een constante bij al mijn bezoeken aan het syndicaat (I don't drink coffee I take tea, my dear).

Het is erg warm die dag en alle ramen staan open. Hier ook medeleven in overvloed. “Ontslagen omdat u te oud bent en niet meer meekan? Oooh wat erg!”. Voor alle zekerheid hab ik mijn rood t-shirt aangetrokken, maar zelfs met een groene of blauwe shirt blijft de empathie aanwezig. Ik moet het enkel nog proberen met een gele pull en een bruine hemd, kwestie van een grondig onderzoek te doen.

Empathie in overvloed dus, en het is zelfs niet gefaked. Tja, ze hebben ook heelwat moeite moeten doen om Rudy De Leeuw te helpen toen die hardhandig aangepakt werd in De Zevende Dag, dus ervaring in het troosten hebben ze zeker wel. Het verhaal werd zelfs opgepakt door de socialistische pers (het is van je vrienden dat je het moet hebben...)

Ik vraag me af hoeveel mensen er al door het raam gesprongen zijn (dat moet toch wel slechte reklame zijn, al die mensen die door het raam springen bij het syndicaat), vandaar die empathie, dat kan toch niet normaal zijn.

Zoveel menselijkheid, dat ben ik niet gewoon in het harde beroepsleven. Zelfs in het hospitaal behandelen ze me als een "client" niet meer als een "mens". Ik zal toch een beetje meer opgewekt moeten zijn als de Keizer van Oostende weeral stemmen komt ronselen in onze straat. Misschien zelfs een affiche voor een lokale potentaat aan het raam plaatsen (een kleintje dan).

Bekwaam begeleid ze mij door de letters van de wet. Blijkt dat ik zomaar meer dan 2000 euro kan krijgen van de VDAB, gewoon wegens mijn ancienniteit. Het is niet hetzelfde als de ontslagvergoeding van de arbeiders van Ford Genk, maar het is beter dan niets.

Ik kan ook beroep doen op jobbegeleiding, en dat is ook nodig. Ik weet wat ik in geen duizend jaar nog wil doen, maar wat kan ik dan wel? Een beetje programmeren, websites opmaken, electronica, fotografie, fotomodellen begeleiding, organisatie van events, processbesturing, cursusje fotografie, vertaalwerk, lessen geven... (als ik dàt op m'n CV zet, dan lijkt het wel 12 stielen-13 ongelukken)...

Die dame gelooft echt in mij. Alle mogelijke jobs worden overlopen, want ik heb eigenlijk nooit stilgestaan bij wat er allemaal mogelijk was, gebeten dat ik was door de ratrace van mijn huidig werk. Een job zoeken is echt een full time bezigheid, en dat komt boven mijn normaal werk en het schrijven van deze blog.

Vol moed ga ik nu de harde wereld tegemoet...