Loopbaanbegeleiding

Omdat het artikel als een zelfstandig geheel is bedoelt voor het tijdschrift van de vakbond bevat het elementen die reeds opgenomen zijn op de andere pagina's. De klemtoon ligt hier op de loopbaanbegeleiding.

Langzamerhand merkte ik dat er minder en minder werk was: de kostprijs om een toestel te herstellen ligt vaak hoger dan de waarde van het toestel, en bepaalde apparaten zijn gewoon niet gemaakt om hersteld te worden. In de electro-branche in het algemeen is er een extreem sterke concurrentie. Daarbij komt nog de moordende concurrentie van de online-winkels.

Ik voelde de storm aankomen: een hoge bloeddruk 's avonds na het werk, een lichte migraine,... Twee dagen voor ik ontslagen werd kreeg ik een migraine-aanval, ik zat de ganse nacht in een zetel en kon niet meer bewegen van de pijn. Ik kon niet zeggen dat ik mijn ontslag niet voelde aankomen...

Verfaillie Bauwens is nog een echte familiebedrijf, en ik ben er zeker van dat zij meer moeite gehad hebben met mijn ontslag dan ikzelf. Ik kan ze absoluut niet kwalijk nemen: het was gewoon de economische realiteit: ik was te duur geworden. Ik heb nog altijd een goede band met de firma en ik rij nog speciaal naar Oostkamp als ik iets moet kopen. Een aantal lopende projecten heb ik nog afgewerkt, zelfs na de beëindiging van mijn contract.

Ik ben een optimist van nature en zag mijn ontslag als een nieuw begin, en niet als het einde van mijn loopbaan. Het is een traditie bij Verfaillie Bauwens dat wie aangenomen wordt taart meebrengt voor gans het personeel. Omdat ik niet meer wist of ik 15 jaar geleden taart had meergebracht bij mijn aanwerving, heb ik voor de zekerheid taart meegebracht na mijn ontslag. Sindsdien heb ik trouwens geen migraine-aanvallen meer gehad.

Vanaf de eerste dag na mijn opzegperiode ben ik beginnen zoeken naar een nieuwe betrekking. Gedurende drie maanden deed ik dus twee jobs, want een nieuwe betrekking vinden is echt een full time bezigheid. Ik heb mij direct ingeschreven bij de VDAB, en daar kreeg ik te horen dat er een dienst loopbaanbegeleiding bestond, om je te helpen bij het vinden van een nieuwe job.

Van zodra ik ingeschreven was bij de VDAB kreeg ik continu telefoons van interim kantoren. Eerst dacht ik nog dat ze mij een echte job wilden aanbieden, maar het waren van die betrekkingen die totaal niet geschikt waren voor mij. Bouwvakker, heftruckhersteller, onderhoudstechnieker voor liften,... Dit kwam waarschijnlijk door mijn statuut van "arbeider" en mijn technische kwalificaties. Maar het is niet omdat je een microgolfoven of een computer kan herstellen, dat je ook de produktiemachines van een lopende band kan onderhouden. Ik zou het geen halve dag kunnen uithouden, ik heb gewoon teveel rugklachten.

Interim kantoren staan allemaal broederlijk naast elkaar niet ver van een treinstation. Vroeger was het een hoerenbuurt, nu zitten er interimkantoren in de stationsbuurten. Ik ben geneigd te denken dat dit geen verbetering is. Ik heb dus 20 CV's uitgeprint en ben mij gaan aanbieden in het stationsbuurt van Oostende. Eerste kantoor, ik wordt ontvangen door een jonge dame. Ze leest mijn CV niet (ik weet nog altijd niet of ze kan lezen, naar alle waarschijnlijkheid is dat niet nodig voor haar job). Aan de vragen merk je direct dat ze mij een in vakje wilt plaatsen: "visserij?" ... "horeca?" ... "verkoop?" ... "industrie?" ... Blijkbaar was ze slim genoeg om niet te vragen "jobstudent?" (of was ze het vergeten).

"Arbeider of bediende?" Toen ik antwoorde dat ik het werk van bediende deed met een arbeidersstatuut ging het licht even uit (in haar hoofd, want met de Thortonbank die vollop aan het produceren was hadden we die dag een productieoverschot). Je zag direct dat ik afgedaan had, maar ze wist niet of ze mij tussen de PMD of het KGA moest zetten.

Ik ga hier niet mijn desastreuze belevenissen vertellen, die staan op mijn blogsite http://server.idemdito.org/blog/einde/. De conclusie is dat ik met 17 CV's terug naar huis ben gegaan. Ze hadden niets voor mij. En het ergste is nog: bij één van die interimkantoren was er een vacature voor electronicus bij de Belgische Marine (waar ik nu werk), maar de dame aan de balie had besloten dat dit geen geschikte betrekking voor mij was. Interimkantoren zijn dus een total failure.

Ik wist ongeveer wat ik niet kon doen, maar had geen idee van wat ik wel kon doen. Ik heb cursussen fotografie gegeven, ik beheer verschillende websites, schrijf software,... voor mij zijn dat allemaal mogelijke betrekkingen. Ik moest wat meer gefocust gaan zoeken. Hier heeft de dienst loopbaanbegeleiding van het ABVV mij goed geholpen. De site van de VDAB is heel nuttig, maar er zijn zoveel functionaliteiten, dat je echt iemand onder de arm moet nemen om je te helpen door het labyrint van de website (en het is een programmeur van opleiding die dat hier schrijft!). Hier heb ik ook een betrekking gevonden die bij mijn profiel pastte (technical writer in Antwerpen). En het is uiteindelijk via deze website dat ik mijn huidige betrekking gevonden heb.

Voor de buitenstaander leken de gesprekken tijdens de loopbaanbegeleiding op een losse babbel. Maar er werd wel enorm veel informatie gegeven. Hoe je moet solliciteren is niet iets waarmee een modale wernemer met 15 jaar ancienniteit zich bezig houdt. Iedere keer waren er schriftelijke opdrachten die de week daarop besproken werden. Mijn CV werd verbeterd en dan kwam er een fake sollicitatiegesprek, dat direct daarna beoordeeld werd. Ik heb als nadeel dat ik veel te eerlijk ben (in gans mijn loopbaan ben ik er niet in geslaagd één veel te dure Bose Lifestyle te verkopen. Mijzelf verkopen zou dus een heel moeilijke onderneming worden). Maar het is me uiteindelijk toch gelukt...

Maar voor het zover was, heb ik moeten zoeken naar geschikte betrekkingen. Direct viel mij één openstaande betrekking op: control room operator bij Proviron. Dicht bij de buurt, een job die mij op het lijf geschreven leek (ik stuur namelijk mijn volledige centrale verwarming met een computer). Electrisch gestuurde kleppen, sensoren, 4-20mA current loops, servo-systemen, voorwaartse regelingen,... ik ken dat allemaal! (als het niet zou werken, dan zat ik in de winter in de kou).

Ik heb alle informatie over het bedrijf op het internet opgezocht. Wat er daar gemaakt wordt en hoe, waar worden de afgeleide produkten gebruikt, wat zijn de concurrenten in de sector. Maar ik heb ook de cash flow van het bedrijf opgezocht (één faling is genoeg geweest). Na een week kon ik alle ingenieurs van Proviron te lijf gaan met mijn kennis over het bedrijf (en desnoods ook met een zelfgemaakte taser: vergeet niet dat ik electronicus ben). Maar het mocht niet baten. Op de proef moest ik rekensommetjes maken, en ik kan niet hoofdrekenen.

Simultaan heb ik ook gesolliciteerd bij de trams. Nog dichter bij huis, en ook iets dat mij interessant leek. Maar het is een gezapige staatsinstelling, en toen ik het antwoord kreeg dat ik geslaagd was bij de selectieprocedure, was ik al maanden aan het werk bij de Marine. Als de trams of de treinen weer eens defekt zijn, moet je niet ver zoeken naar de oorzaak: de enige techniekers die ze nog vinden, zijn die mensen die nergens elders aan de bak geraken.

Ik heb ook gemerkt dat mijn CV direct naar /dev/nul verdwijnt als mijn leeftijd vermeld staat. Dus zo weinig mogelijk datums, en ook niet de vermelding dat ik op school nog met ponskaarten gewerkt heb (dit kan misschien helpen voor een betrekking in een museum voor industrieele archeologie, maar niet bij een beursgenoteerde onderneming). Er zijn verschillende bedrijven die niet eens de moeite namen een antwoord te sturen op een sollicitatie, meestal zijn dat bedrijven die zich een "jong en dynamisch" imago proberen aan te smeren. Als "jong en dynamisch" betekent dat je onverschillig bent ten opzichte van je medemens, dan ben ik liever "oud en versleten".

Dan is mijn contract beëindigd en zat ik twee weken zonder werk. Ik die twee weken heb ik echter meer kilometers afgelegd dan in twee maanden bij mijn vorig werk (en ik deed dagelijks 70km). Een interimkantoor in Roeselaere, een sollicitatie in Brugge, dan een informeel gesprek in Aalter,...

Ik moet zeggen dat ik bedenkingen had bij een job bij het leger. Ik ben eerder vredelievend, kan niet goed overweg met hierarchie (ik ben gewoon mijn werk te doen zonder dat iemand (die er meestal niets van kent) op mijn vingers staat te kijken). Het leger, dat is georganiseerd niets doen (namelijk wachten op de oorlog), een beschutte werkplaats waar mensen die nergens aan de slag geraken kunnen slapen, eten en sporten. Een enkele F35 jachtvliegtuig kost meer dan 120 miljoen euro, en Crembo wilt er 40 kopen. Als de politiekers toch van plan zijn 6 miljard euro uit te geven, dan zouden ze die beter in onderwijs steken, of hospitalen moderniseren, desnoods de E40 overkappen van Oostende tot Luik ('t is blijkbaar de mode). Maar gevechtsvliegtuigen...

Het was dus met gemengde gevoelens dat ik mij aangeboden heb in loods C2, in een klein desolaat kantoortje in RAL F9-kleuren op het einde van de gang. Identiteitskaart afgeven aan de ingang van de basis, overal khakis en legervoertuigen, Nacht und Nebel, regen en wind, ik werd al zeeziek gewoon van naar de deinende boten te kijken. Dat komt nooit goed dacht ik toen.

Maar tot mijn grootste verbazing ben ik wel aangenomen (een jaar later snapt ik het eigenlijk nog altijd niet). Me dunkt dat ze echt een specifieke electronicus nodig hebben. Of dat er iets scheelt met de selectieprocedure, dat kan ook. Bij het leger bestaat er voor alles en nog wat een protocol, maar toen blijkbaar geen om wackos zoals ik weg te filteren uit de sollicitantenstroom.

Toen ik bij Proviron solliciteerde, droomde ik dagen lang van controleborden vol met lampjes, wijzertjes en knopjes, en bij het leger is mijn droom in vervulling gegaan. Om je een idee te geven van de Control Booth van de A960 Godetia moet je "The China Syndrome" bekijken (maar in de film gebruiken ze relatief recente meetinstrumenten). Als ik op een knopje duw en hoor dat de persluchtstarter de prop in bewezing zet, dan ben ik the King of the World. Een mijnenveger zit wol met bedieningspanelen. Er zitten aanwijzers op de meest onmogelijke plaatsen (dat merk je wel op als je ze moet calibreren). Ik heb het schip nog niet volledig verkend, maar heb het vermoeden dat er in de toiletten een meetinstrument zit dat het gewicht van je laatste bolus aangeeft.

Mijn hoofdjob bij de marine is "de degaussing", een funktie die je niet aantreft buiten het leger. Ik heb dan ook alles moeten leren in een paar maanden, vaak door zelfstudie. In het kort komt het erop neer een schip onzichtbaar te maken voor zeemijnen, zodat het veilig in een mijnengebied kan varen. Als de installatie het zou begeven in een mijnenveld, dan zijn de consequenties niet te overzien, en dat stelt dan ook specifieke eisen aan het onderhoud van de degaussing controller. Je steekt daar geen made-in-china-elko van Nedis in, maar een gecertificeerde tantalium van Sprague. Het mijnenjagen is trouwens een belgische specialiteit. Onze schepen worden ingezet in conflictgebieden om de handelsroutes te vrijwaren, en zelfs de Ollanders laten hun boten bij ons herstellen.

Er werken honderden mensen op de militaire basis. Een schip is een stad op zich, met een eigen stroomvoorziening (1000kW op 450V 60Hz), watervoorziening door inverse osmose, communicatieapparatuur, bewapening, voortstuwing, een decompressiekamer voor de duikers,... De taken die uitgevoerd moeten worden zijn zo complex of uitgebreid dat je je werk niet alléén kunt doen, en dat is ook een verschil met mijn vorig werk. Het is ook meer fysisch werk dan het vervangen van een deurschakelaar in een microgolf: door weer en wind naar het schip gaan (of je wordt er naartoe gebracht met een sleepboot), de valreep op, dan afdalen naar de machinekamer of naar de TAG room klimmen. Nergens elders tref je meer vreemde woorden aan dan hier: lenswater, fuel rack, prewetting, girodin, fluxgate, asperger, vosper... Het leger is een concentraat van heel technische beroepen. Ondertussen ben ik ook al eens ferm zeeziek geweest (gelukkig was het een nederlands schip dat ik ondergekotst heb). Zeeziek zijn is zoals een aanval met saringas: je kan niets meer doen. Ik was zo ziek dat ik enkel kon denken: ‘als het schip ondersteboven hangt, is stuurboord nog altijd aan de rechterkant?’.

Is er hier enige fierheid te bespeuren over mijn nieuwe job? Waarschijnlijk wel. Met dit artikel wil ik bewijzen dat er wel degelijk werk gevonden kan worden na je 50ste, al betekent dit een volledig nieuwe job in een totaal verschillende werkomgeving. Maar ik herstel nog altijd even graag lampenradios en schrikdraadapparaten tussen de soep en de meetomvormers. Als Fifi het maar niet te weten komt...

Wat er uiteindelijk van deze bedrage gepubliceerd werd...