Einde van het verhaal

Eerste kantoor, ik wordt ontvangen door een jonge dame. Ze leest mijn CV niet (ik weet nog altijd niet of ze kan lezen, naar alle waarschijnlijkheid is dat niet nodig voor haar job). Aan de vragen merk je direct dat ze mij een in vakje wilt plaatsen: "visserij?" ... "horeca?" ... "verkoop?" ... "industrie?" ... Blijkbaar was ze slim genoeg om niet te vragen "jobstudent?" (of was ze het vergeten).

"Arbeider of bediende?" Toen ik antwoorde dat ik het werk van bediende deed met een arbeidersstatuut ging het licht even uit (in haar hoofd, want met de Thortonbank die vollop aan het produceren was hadden we die dag een productieoverschot). Je zag direct dat ik afgedaan had, maar ze wist niet of ze mij tussen de PMD of het KGA moest zetten.

Tweede bureau, ook een jonge dame, bla-bla-bla, hier geen hokjesmentaliteit maar een gezellige babbel. Pas afgestudeerd of vakantiejob, weinig ervaring in ieder geval. Ze had mij zelfs bijna een koffie aangeboden (normaal doet ze dat enkel met werkgevers, maar ik zag er blijkbaar zo voornaam uit in mijn hemd van RW die ik —echt waar— gekregen had van mijn bijna ex-werkgever). Zin om te werken voor xxx? Echt een tof en dynamisch bedrijf, hoor, allemaal jonge mensen, en de sfeer is er prima!

Ik stel een aangename werksfeer ten zeerste op prijs, maar wat ze bedoelde met een "aangename werksfeer" lijkt mij vooral dat er constant gebabbeld wordt over de laatste mode (en voor de mannen: over voetbal) en dat Q-Music op volume 9 staat. Nu is het zo dat ik mijn bijna ex-collega's de basisbeginselen der fysica heb bijgebracht. Ze kunnen u piekfijn uitleggen wat de corioliskrachten zijn, en zelfs de verkopers weten ongeveer waar de klepel hangt (of in dit geval de slinger van Foucault). Laatst hebben we een diepgaande discussie gehad over de derde wet van de thermodynamica. Voetbal en Q-Music kunnen mij gestolen worden, en ik heb geen zin mijn nieuwe collega's te moeten opvoeden in de WWW (de Wondere Wereld der Wetenschap). Tuinkabouters (en in het bijzonder Chriet Titulaer) zijn niet meer van deze tijd.

Bij navraag achteraf bleek dat het bedrijf xxx meubels maakte. De sfeer was er blijkbaar zo goed dat niemand er meer dan drie maanden bleef werken (vandaar ook de jonge leeftijd van de werknemers).

Derde bureau. Een herenhuis, een statige dame. Ik moet een heleboel gegevens op de computer invullen... leeftijd, geboorteplaats, lengte (maar nergens een meetlat te bespeuren), rijksregisternummer, rijbewijs? eigen huis? siskaartnummer? (bij het CM of de apotheker habben ze allang je siskaart niet meer nodig, maar hier dus blijkbaar wel) geboorteplaats en datum? telefoon? Bij een foute antwoord wordt het scherm gewist en mag je herbeginnen... Na de gegevens ingevuld te hebben zijn mijn vingers met 5mm gekrompen.

Maar het is een bureau dat zich specialiseert in technisch en kaderpersoneel: hier zit ik dus goed! Helaas wordt er geen enkele vraag gesteld over mijn opleiding, capaciteiten, werkervaring, waardoor ik twijfel of zij een passende betrekking kunnen vinden voor iemand van 52 jaar, geboren in Brussel en 1.23m lang (dat is wat ik ingevuld heb),...

Het enige dat ik nog van dat interimbedrijf hoor zijn spamberichten om hen te "lijken" op facebook. Ik heb namelijk mijn email adres moeten prijsgeven.

Ik heb dus nog 17 CV's in m'n auto liggen...

Maar zelfs als je met een wijde bocht om de interimkantoren loopt (da's niet zo moeilijk, ze zitten allemaal in dezelfde buurten achter treinstations zoals de hoertjes), toch weten ze je te vinden van zodra je je inschrijft als werkzoekende op de site van de VDAB.

Toen ik mij inschreef kreeg ik wel honderden telefoons de eerste week. Zoveel interesse in mijn persoon! Wat ben ik vereerd! En ze bellen mij iedere dag, nu al drie maanden aan een stuk. Beleefd als ik ben neem ik altijd op en maak een afspraak, terwijl de job die ze voor mij klaar hebben absoluut niets voorstelt. Vaak is het gewoon een middel om de mensen naar hun kantoor te lokken, want tot nu toe heeft mijn heen- en weer geloop nog niets concreet opgeleverd.

Interimkantoren zijn absoluut niet in jou geinteresseerd. Zij weten wat voor werk jij moet doen, beter dan jezelf, zo lijkt het wel. Wat ze te bieden hebben zijn van die McJobs die ze zelfs niet aan een aangespoelde vluchteling verkocht krijgen. Zelf al vermeld je in je profiel op de VDAB site wat je kan, en wat je verwachtingen zijn toch proberen ze je de meest onnozele jobs aan te bieden. Tja, dat zijn ook de enige jobs die niet ingevuld geraken: minimum-loon, geen kans op promotie, klein bedrijfje dat zo failliet gaat als de (enige) opdrachtgever een goedkoper alternatief gevonden heeft.

Het filmpje heb ik bijgevoegd, niet specifiek voor het koffiemerk, maar eerder voor ”Naam? klik-klik-klik-klik-klik-klik. Voornaam? klik-klik-klik-klik. Telefoon? klik-klik-klik-klik-klik-klik-klik-klik-klik-klik-klik. Naam van de partner? klik.“ (ik ben niet getrouwd). En dat bij ieder interimkantoor.

Dergelijke jobs, die zijn goed om mensen die hun studies niet afgemaakt hebben bezig te houden zodat ze niet in de kleine straatcriminaliteit terecht komen. Intellectueel afstompend, fysisch afmattend en financieel onhoudbaar. Voor de laatste 10 jaar van mijn actieve carrière zou ik toch iets anders willen doen...

Hoewel ik duidelijk aangegeven heb wat ik kan doen, toch blijven de interimkantoors mij de meest ongeschikte jobs aan te bieden: omdat ik computers en microgolfovens kan herstellen, misschien een job als heftruckhersteller of automechanicien? (dit heeft waarschijnlijk te maken met mijn statuut van "arbeider") Ik zou in ieder geval nooit in een auto willen rijden die door een ICTer hersteld is geweest. Na 150 klokcycli of omwentelingen komt een eerste wiel al los, het gaspedaal zit nu in het midden en als je moet remmen komt er een modaal scherm 'Are you sure? [accept] - [cancel] - [ignore]'. Ah! Daarvoor dient dus die muis die uit het handschoenkastje zit te bengelen.

Je moet blijkbaar geen enkel diploma kunnen voorleggen om automecanicien te worden, ze nemen de eerste beste idioot die zich aanmeld aan (ik dus). Maar om vertalingen, ghostwriting en copywriting te doen moet je post-universitaire studies gedaan hebben en twee nobelprijzen gewonnen hebben.

Solliciteren is een full time job. Er zijn bijvoorbeeld 20 interimkantoren in Oostende, gemakkelijk (en broederlijk) naast elkaar gelegen. Maar als ik mij moet inschrijven, dan moet ik naar Brugge gaan, naar Veurne gaan, zelfs naar Eeklo voor een job als copywriter, want in Oostende behandelen ze blijkbaar enkel de horeca en de visserij. Er zijn meer contacten tussen adecco Oostende en startpeople Oostende dan tussen de adecco kantoren onderling. Die mensen, die spreken blijkbaar niet tegen elkaar, en zelfs de databases zijn niet aan elkaar gekoppeld, want ik heb mij op twee plaatsen moeten inschrijven bij eenzelfde interimkantoor. Zelfs van het ostendse kantoor, waar ik mij de week voordien al ingeschreven had kreeg ik een telefoontje: “Hello Marc, zoek je nog steeds werk? Kan je even op kantoor komen om je in te schrijven?”

Interimkantoren hebben de e-mail nog niet ontdekt. “Bedankt om te bellen naar Accent Jobs...” hoor je iedere keer als je belt (de mensen die daar werken zijn allemaal geprogrammeerd). Als ze mij opbellen terwijl ik aan het winkelen ben, dan vraag ik de afspraak via mail te bevestigen (als ze aan mijn telefoon geraakt zijn, dan hebben ze ook mijn email). Het is hoogst uitzonderlijk dat ik ooit een email ontvang, want schrijven kunnen ze niet.

Het is daarbij spijtig dat de meeste sollicitaties via interimkantoren moeten verlopen. Tja, dat komt er van. Kleine bedrijven bestaan er eigenlijk niet meer, het zijn allemaal internationale ondernemingen geworden, waar je als werknemer minder dan een radertje bent (wat ze ook mogen beweren).

Toen ik vroeger solliciteerde werd ik uitgenodigd in de keuken (de mormels werden even buiten gestuurd) en kon ik mijn verhaal doen. Ik heb nooit idiote tests moeten afleggen. “Heb je 8 jaar bij Hifi Roels gewerkt?”, “En dan nog een paar maanden bij Loeters in Oostende?”. Ik kreeg een koffie en mocht direct beginnen.

En het interimkantoor die instond voor de werkaanbiedingen bij de Marine (waar ik nu effectief werk) vond mij niet geschikt als kandidaat. Na mijn sollicitatie bij de Marine werd ik direct aangenomen, terwijl de kandidaten die vooruitgeschoven werden door de interim-kantoren niet geschikt waren. Conclusie: interimkantoren zijn een total failure. Om het zachtjes uit te drukken, natuurlijk.